“Unutulma yayı” ifadesi, sanki Werner Herzog’un şaşmaz sesiyle söylenmesi ve her şeyin son derece ciddi beyanlarla birlikte söylenmesi gerekiyormuş gibi yorumlandığı kıyamet gibi geliyor. Ian Cheney’nin yönettiği “The Arc of Oblivion” belgeseli aslında onun paylaştığı de sunuyor. Ama o kadar neşeli, tuhaf, düşündürücü bir şekilde sunuluyor ki, eğlenceden çok gelişiyor. Ve eğer felaketleri düşünmekten vazgeçerseniz, bu çok doğal: Cheney baştan sona gerçek bir gemi inşa ediyor. (Kelime oyunu!)
Kitlesel yok oluşu tufanı, pek çok eski metinde kıyamet anlamına gelir; Ancak Cheney, insanlığı kurtarmak ya da Nuh hakkında konuşmak için bir gemi inşa etmiyor. Ölenlerin yerine, değiştirilen isimsiz, şekilsiz bir yok oluşundan dolayı kurtarılabileceğini düşünüyor. “Bu dünyada kurtarılmaya değer ne var?” Sinemanın başlangıcına yakın bir zamanda seslendirme yaparak soruyorum; bu, kısaca sona yarı retorik soruların ilki. Anne ve babasının Maine’deki arkada saklanan misafirhane büyüklüğünde bir gemi inşa etmesi için bir marangoz kiralamış olduğu, bize ve muhtemelen onlara bazılarının borçlu olduğunu düşünüyor. Gemiyi bu soruyu incelediği için mi inşa ediyor, yoksa tam tersi mi? Peki herhangi bir çözüm bekliyor mu?
Öyleydi. Bunun yerine bizi, insanların neden her zaman bir şeyleri kurtarmak istediklerine, ne türlerin kurtarılabileceğine ve hatta zaman, mekan ve kalıcılık hakkında gerçekten ne üyelere ilişkin sorular üzerinde tasarlamaya davet ediyor. “The Arc of Oblivion” bir belgesel, yani şu andaki hayata dair bir şeyler yakalanıyor ve onu gelecek için arşivleniyor. Ancak Cheney aynı zamanda kendisini Sahra’dan Alpler’e götüren, bir seramik uzmanına, bir paleontologa, bir speleologa (mağara bilimcisi), bir dendrokronologa (ağaç halkalarını araştıran bilim adamı) ve diğer pek çok kişiye danışan bir sorgu olan arşivlemenin yapıldığını da araştırıyor. parçalarının var olmadığı bölgelerdeki parçaların kendi isimleri mevcuttu. Her biri, görevin anlamsızlığının yanı sıra, insanın dağılan anılarını neden ve nasıl biriktirdiğine dair yeni bir düşünme yolu sunuyor.
Cheney bu soruyla ilgilendi çünkü kendisi bu dijital çağda bir film üretimi, bu da onun ayrıntılarının bulunduğu ve bir felaketle kolayca yok edilebilecek yığınla diske, hatta çok büyük kalıcı bir patlamaya sahip olduğu anlamına geliyor. Anılarınızın bütünlüğünü istikrarsız bir biçimde korur, yani anılarınızı tamamen korur (bir uzmanın işaretlediği gibi, bir arada kalıcı olan bazı seramikler hariç) – sonuçtaki hafıza duygunuzda bir miktar istikrarsızlığa yol açabilir. öz. Anıların olmadan sen kimsin?
Her şeyin kalıcılığıyla ilgili bu soruyu çok ilgi çekici buluyorum, özellikle de her şeyin kolayca elden çıkarıldığı bir çağda ve yaşlandıkça daha da bitiyor oluyor. Cheney’nin orta yaşlı arayışının kendi dijital ayrıntıları ile başlaması bir hata değil. Örneğin, stüdyoların kendi filmlerini kalıcı olarak rafa kaldırdığına dair tüyler ürpertici manşetleri düşünün, bu da geliyor onların asla göreli olmayacağı anlamına geliyor. Geçmişte bir sinema kutusu alev aldığında film yok olabiliyordu. Ancak aslında, uzak mesafelerin devam ettiği yıllar süren emeğin ortadan kaldırılma potansiyeline sahip bir tuş vuruşunun rahatsız edici bir yanı var. Filmlerimizin, fotoğraflarımızın, müziğimizin ve daha fazlasının aslında tek bir yanlış tuşa basılarak tamamen yok olmak uzak olduğu bir dünyada. Kolayca silinebileceğimizi hissetmek zor.
