23 yaşındaki Namzi Mwafi’nin her gün tek bir işi var: ailesi için su bulmak.

Düzinelerce geniş aile içerir, Gazze’nin ülkesinde, Mısır sınırına yakın bir şehir olan Refah’ta iki yataklı odalı bir tasarrufla birlikte barındığını söylüyor. En yaşlı olan büyükannesi 68 yaşında; kuzenlerden en küçüğü 6 ay.

Bay Mwafi, onların hayatta kalması için sabah saat 4’te uyandığını ve kalabalık bir benzin istasyonunda su bekleyerek saatlerin durduğunu söylüyor. Bazen yerini korumak için mücadele etmek zorunda kalır, bazen de sıra geldiğinde elinde hiçbir şey kalmaz.

Şanslı olduğunda, ağır arabasını kumun üzerinden ev yapıyor ve aile, taşımayı gündem yaklaşık bir bardağa bölüyor.

Orada faaliyet gösteren Birleşmiş Milletler tarihlerine göre Gazze’de neredeyse hiç gaz veya başka yakıt kalmamış, bu nedenle bazı insanlar yemek ömrü için derme çatma kil veya metal fırınlar inşa ediyor. Yakacak odun ve kömür de büyük oranda tükendiğinden ailelerin sökülmüş kapıları, panjurları, pencere çerçevelerini, kartonları ve otları yakıyor. Bazıları yemek pişirmez, bunun yerine çiğ soğan ve patlıcan yerleri.

Bay Mwafi, “Taş Devri’ne geri döndük” dedi.

Gazze Şeridi’ni kontrol eden Hamas’ın 7 Ekim’de İsrail’e yönelik yıkıcı saldırısına yanıt olarak İsrail, kendi deyimiyle tam bir kuşatma uyguladı; Yaşayan iki milyondan fazla Filistinlinin neredeyse tüm su, yiyecek, elektrik ve yakıtını kesti. Gazze’de. Ayrıca binlerce binlerce hava saldırısı düzenlendi ve Hamas’ın kökünü kazımak için kara kuvvetleri gönderildi.

Yedi hafta önce savaş başlamadan bu yana ilk kez kısa süreli bir ateşkes Cuma günü uygulanmaya başladı ve İsrail ile Hamas arasındaki anlaşmanın bir parçası olarak düzinelerce kamyon su ve diğer hayati insani yardımları taşıyan kamyonlar Gazze’ye geçti.

Yine de bu miktarda, savaştan önce bölgeye gelenden çok daha azdı ve daha serbest yardım yeteneklerin, dört günlük ateşkesin ötesinde süreceğine dair hiçbir gösterge yoktu.

Ateşkesten önce çok az insani yardım (Gazzelilerin ihtiyacının çok altında) akıyordu. Ve böylece kuzeyden güneye, çadır kamplarında, apartmanlarda, okullarda ve hastanelerde sakinler giderek daralan alanları tıkadı. Günün en temel ihtiyaçlarını karşılamak için mücadele veriyorlar.

Hayatta kalmak tam zamanlı, tehlikeli bir girişim haline geldi.

Günler gecikmeden çok önce başlar. Görevler basit görünüyor: Su getir. Ekmek yap. Çocuk bezi satın alın. Hayatta kal.

Ancak insanlar her zaman başarılı olamazlar.

Birleşmiş Milletler Dünya Gıda Programı’na göre, yardım konvoylarıyla bölgedeki kamyonlarla taşınan maden suyu yalnızca yüzde 4’üne yetiyordu. BM’ye göre tuzdan arındırılmış suyun bir kısmı şu anda güneyde dağıtılıyor, ancak kuzeyde içilebilir su kaynağı kalmadı. Kıt minerallere ve tuzdan arındırılmış suya erişemeyen insanlar, BM’nin güvenli olmadığını söyleyen kuyulardan gelen acı suya katılanlar. insan tüketimi için.

Birleşmiş Milletler’e göre bir gün tükeniyor ve buğday değirmenlerinin çoğu bombalanıyor. Dünya Gıda Programı, 7 Ekim’den bu yana insani yardımların yaklaşık dörtte birine ekmek, konserve ton balığı ve hurma çubukları dağıtmayı başarmadığını, ancak olayların sürekli ve kuşatma nedeniyle sekteye uğradığını söyledi. Bazı çiftçiler hayvanlarını keserek geçerek geçim kaynaklarını mevcut acil durumla takas ediyor.

Dünya Gıda Programı, savaşın başlamasından bu yana Gazze’nin ihtiyaç duyduğu gıdanın yalnızca yüzde 10’unun bölgeye girdiği ve bunun “büyük bir gıda açığı ve yaygın açlık” yaratma konusunda uyardı.

Dünya Gıda Programı muhabiri Alia Zaki bu ay pazarda “Buğdayını, süt ürünleri, peynir, yumurta ve yapımı tamamen yok oldu” dedi.

Kanalizasyon sisteminin fiilen çökmesi ve kamplara akın eden ve akrabalarının evlerine doluşan yaklaşık 1,7 milyon Gazzelinin yerinden çıkması, aynı zamanda bir ısı kaybı ve Dünya Sağlık Örgütü’nün çok daha kötüleşebileceği konusunda uyarıldığı hastalıklar da beraberinde geldi.

İshal, uyuz ve bitler boyu kasıp kavuruyor ve özellikle küçük çocuklar daha çok yazıyor.

Dükkanlar Boş. Bankalar Kapalı. Güç Yok.

Bay Mwafi, savaştan bir ay önce üniversiteden bilgisayar mühendisliği diplomasıyla mezun olduğunu söyledi. Kanada’da bir kameraman olarak yaşamanın hayalini kuruyordu ve içerik kaydedilmeye yeni başlamıştı. 7 Ekim öncesindeki sosyal medya hesabında, arkadaşları ve ailesiyle birlikte, mezuniyet töreninde parlak bir gülümsemeye sahip genç bir adam görülüyor.

Göndermeleri kayıtsız şartsız iyimserdi; Kur’an’dan alıntılarla ve olumlu yaşam, sevgi, dostluk ve umutların popüler kültür beyanlarıyla doluydu. Artık hepsinin hayatta kalma derdinde.

“Şu anki stratejimiz mümkün olan en uzun süre nasıl hayatta kalmamızdır” dedi.

“Daha önce iyi bir gelecek ve çocukluğumda kurduğum hayaller başlangıçtaki hırslarım ve umutlarım vardı” dedi, “şimdi en büyük tutkum yemek yiyebilmek, içebilmek ve uyuyabilmek.”

Savaş, Gazze, İsrail ve Mısır’dan önce 16 yıl boyunca abluka altındaydı ve buradaki insani durum hızla kötüleşti; kuşatmanın ekim başında başlamasından sadece birkaç gün sonra stoklar tükendi.

Dünya Gıda Raporu Programı Bayan Zaki, “7 Ekim’den önce bile Gazze’deki insanların yüzde 70’i şu ya da bu şekilde insani yardıma dayandı” dedi. “Ve bu şeritlerin en yüksek yoksulluk ve işsizlik oranlarından bazılarına ait özellikleri.”

Birleşmiş Milletler’e göre mağazaların büyük çoğunluğu artık kapalı veya boş ve insanlar gayri resmi olarak mal alıp satıyor. Elektrik kesildiğinde ve bankaların çoğunun kapalı olduğu, parası olan çok az kişi bunları alamıyor. Yapabilseler bile satın alacak pek bir şey yok.

Hijyen Krizi Büyüyor

Mayıs ayında, 35 yaşındaki Lujayn al-Borno, kocası ve 1,5 ile 14 yaşları arasındaki dört çocuğu, memleketleri Gazze’ye doğru bir ay süren iç savaştan sonra Sudan’dan kaçtı. Sudan’da 13 yıllık refah ve istikrarın ardından anavatanlarına dönmenin zorlaştığını biliyorlardı. Ancak Gazze’de paraları ve aileleri mevcuttu, bu nedenle çoğundan daha iyi durumda yapılandırılabilirler.

Hızla kuzeydeki Gazze Şehri’nin lüks Rimal mahallesindeki bir daireye yerleştiler.

Daha sonra, 7 Ekim’de, Hamas’ın İsrail’e yönelik saldırısından saatler sonra Bayan al-Borno, İsrail ordusundan, savaşın ilk hava saldırılarından birinde vurulacağı için binalarının boşaltılması yönündeki bir çağrı alanının olduğu söylendi. . Güneydeki Han Yunus şehrine kaçtılar ve geniş aileleriyle birlikte inşaatı devam eden küçük bir apartman dairesine sığındılar.

Bayan al-Borno her gün bir dükkânı ziyaret ediyor ama genellikle boş oluyor.

“Çocuklarım için yiyecekler yiyecekten gidiyorum ama hiçbir şey bulamıyorum” dedi. “Eve dönüş yolu boyunca ağladım.”

Ancak ısrarı ve hala sahip olduğu para ara sıra tıslıyor. Geçen günlerde yürümeye başlayan çocuk Jameel, iki paket bebek bezi almayı başardığını, ancak bunu ancak Gazze’nin başka bir şekilde doğru uzun bir yürüyüşten sonra başardığını söyledi.

Bayan al-Borno ayrıca değiştirilmiş bir aileden battaniyelerin ücretsiz olarak insani yardım olarak kapsamı olduğunu söyledi. Yiyecek konusunda o kadar çaresizdiler ki soğumaya hazırlandılar.

43 yaşındaki Aya İbrahim, çocuklarıyla birlikte Gazze’nin merkezindeki Nuseyrat kampında BM tarafından çalıştırılan bir süre kalıyor.

“Buradaki banyolar çok kötü. Hiç suyumuz yoktu için hepsi tıkandı” dedi İbrahim Hanım. Erkekler ve erkek çocuklar, arada iki ergenlik dönemindeki yetiştirilen da içinde bulunan tuvaletlerin yanında konaklayan, kadınlarsa bir kat üstteki sınıfta.

“Koku bizi öldürüyor” dedi. Bazı kadınlar uyudukları sınıfta derme çatma bir perdenin arkasında naylon torbalar içinde bir kova içinde tuvaletlerini yapmayı tercih ediyor.

Bayan İbrahim, Birleşmiş Milletler’in kendisiyle aynı sınıfı paylaşan 30 kadına bir paket hijyenik ped dağıttığını söyledi.

Aynı barınaktaki başka bir kadın olan Amal, hijyenik ped eksikliği nedeniyle o kadar sıkıntının devam ettiğini ve adet döneminin tamamen gerçekleştiğini, doğum kontrol hapları çalışmaya başladığını söyledi.

‘Burada Bütün Çocuklar Hasta’

Kardeşleri Gazze’nin uzaktan kaçarken Ahmed Halid, yürüyemeyen annesini hayatta tutmak için geride kalanları söyledi. İsrail ordusu Gazzelileri güneye gitmeleri konusunda uyardı ancak kendisi, annesinin hareket edemeyeceği kadar zayıf olduğunu söyledi.

Bu ayın başlarında telefonda “Onu yalnız bırakamam” dedi. “Üstelik hiçbir yer güvenli değil.”

İsrail’in en iyi mermileri ve bombaları yakınlarına düştüğünde, annesini, karısını ve üç kızını, yerinden edilmiş diğer binlerce insanla birlikte Beyt Lahiya yetenekliki bir BM okul kompleksine taşındığını söyledi.

39 yaşındaki Bay Khaled, çevresinde savaş yoğunlaşırken ve hayat giderek savunulamaz hale gelirken bu kararla barışmaya çalıştığını söyledi.

Ailenin rejimi ve kirli su ile hayatta kalabildiğini ve hala açık olan tek depoların bol miktarda boş raflardan oluştuğunu söyledi. Bay Khaled yine de dışarıda kalan yiyeceklerin çalışmasının çalışmasını söyledi.

“Geri dönmeyeceğimi bilmeden alışverişe ya da dağa bisikletle gidiyorum” dedi.

“Buradaki bütün çocuklar hasta” diye ekledi. “İshal ve karın ağrısı. Çok kirli.”

Kuzey Gazze’de çevresini saran şiddetli göz önünde bulundurarak açlıktan ve yoldan neredeyse sonradan gelen bir fikir olarak bahsetti.

“Bombardıman her zaman çevremizdedir” dedi.

Röportajın ertesi günü, 18 Kasım’da, Bay Ahmed’in sığındığı okul, Gazze’nin yetişkinleriki bir başka BM okuluyla birlikte bombalandı. BM genel sekreteri, ailelerin sığındığı iki BM okulunun 24 süren kısa bir süre içinde vurulmasının “derin şok” olduğunu ve düzinelerce kişinin yaralandığını söyledi.

İsrail ordusunun olaylarını incelediğini söyledi.

New York Times muhabirleri o zamandan beri Bay Halid’e ulaşamadı.