Bazı kültürlerde, bir tabuta özenmek katartik bir salıverme sözü verir. Kendini “endişeli, astımlı, gey, şeker hastası Yahudi” olarak değerlendiren yazar ve oyuncu Sam Morrison için acısını seslendirmek, soloda kalbini parçalamak için sık sık frenleri pompalamak, yüksek güce yumruk atmak demek geliyor. şimdi Soho Playhouse’da gösterilen “Sugar Daddy”yi izliyorsunuz.
28 yaşında New Yorklu ailesine göre eşi “eski bir kraliçe” olarak yiyen Morrison, tek düşünebildiğinin üç yıllık erkek arkadaşının yakın zamanda ölmesi kabul ediliyor. Peki, bu ve bir şey daha.
Morrison, kendisine evliliklerin birleşiminin tamamen doğal olarak bildiğini garanti veren terapistiyle yaptığı bir sohbette bulunarak, “Üzgün eşcinsel erkekler yerleşik olarak ortaya çıkan en azgın insanlardır” diyor.
Gerçek de seks, 65 temsil şovu boyunca Morrison’ın gözlemsel mizahının kapsamını besliyor, sıska insanlara çekiciliğin saçmalığına işaret eden parçalar (“Biz her zaman titriyoruz ve kaçırıyoruz!”), heteroseksüel insanlar arasındaki seks (“En ürkütücü) Kısmen, bunu sadece özel olarak yapmaları mı?”) ve bir partnerin arka tarafının gitmesi müstehcen konuşmalar (“Orada herhangi bir toplanmayıp kalmasını istemiyorum!”).
Morrison’ın mavi mizahını neredeyse çocukça buldukça, ancak bize bunun en kısa sürede ezici bir kayıpla yüzleşme yolunu söylüyor. Morrison, “Keder korkutur” diyor ve beklenmedik dürtüler ve vücut sıvısı kullanımlarında patlıyor. Kendisinden 26 yaşında büyük olan ve tanıştıkları Provincetown’da “en ateşi baba” dediği partneri Jonathan, Covid-19’dan öldü. (Samimi mekandaki sesli kahkahalara ve burun çekmelere dayanarak, sevdiklerinin farklı bir virüs nedeniyle zamansız ölümlerini deneyimleyen eski nesil eşcinsel erkekler, Morrison ile özellikle kişisel bir düzeyde ilişki kurabilir.) Morrison’ın ilişkisinden samimi ayrıntılar – Jonathan’ınki Koca göbek kahkahası, karantina sırasında geliştirdikleri gizli dil – geride kaldığı yokluğun gökyüzünü çiziyor.
Bazen çılgınca bir teğet dizisinin aralarında, iki yüzleşme, Morrison’ın yasta ilerleyişini demirliyor: soyulduğu, ancak Jonathan’ın resimlerinin kayıtlı olduğu için telefonunu reddetmeyi zaman ve onu arayan aç bir martı sürüsü tarafından kovalandığı zaman. Morrison’ın sahilde ağladıktan sonra kan şekerini sabitlemek için ürettiği “eşcinsel küçük kuru üzümler”. Morrison’ın bir tür anlatı çizgisine ördüğü her iki anekdot da, yola devam etmeye yönelik kullanımdan yararlanma yöntemlerini Jonathan’a bağlar.
Cıva, varsayımlardan samimiyetten, Morrison’ın sesindeki bir kalp masajı titreşiminden, kemerli sass ve gösterişli gösterilere geçişler oldukça hızlı ve öfkeli. Ryan Cunningham’ın yönetimi altında, Morrison’ın tercih ettiği ritim, sürekli tırmanışlardan biri, enerji kaynağı bir çaydanlığın çığlığı gibi yükselir ve sonunda bir non sequitur’a sapar. Kaynamaya ayarı, ocaktan alın, ekleyin. Çapraz kesimler, düşünülemez olanla yüzleşen komedyenler için tanıdık araçlardır, Morrison bunları sık sık gözlerini kaçırmak için kullanmaksa bile. Yine de, ister kendine atfettiği göstergelere – gey, bin yıllık, Yahudi – eğilerek, ister gerçek zamanlı olarak boğuşuyor gibi sahneleri anlatarak, baştan sona istisnai bir şekilde mevcut.
Morrison, “Şeker Baba”nın bir tür grup terapisi olduğunu söylüyor; yaşadığı deneyimden nasıl kurtulacağını bilmesinin tek yolu hakkında konuşmaktır. Trajedisini komediye dönüştürme, onun daha ölçüleri olduğu anlamına gelmez. Ama eğer şaka, kederi daha az kutsal ve daha dinsiz hale getiriyorsa, gözyaşları arasında biraz gülmenin ne anlamı var?
tatlı babacık
17 Şubat’a kadar SoHo Playhouse, Manhattan’da; sohoplayhouse.com. Süre: 1 saat 5 dakika.
