“Ot Frank”

Pazar boyunca. Çalışma süresi: 1 saat.

Otto Frank’in Roger Guenveur Smith’in bir kullandığı “Otto Frank” hikayesinin ne kadar uzağa gözlerini kırptığını görmek sinir bozucu. Ama o zaman neden istesin ki? 35 yıl boyunca, öldürülen kızı Anne’nin ölümünden sonra alevlenen ateşiyle – aynısını kız kardeşi, annesi ve diğer altı milyon kişi için yaparken – Otto’nun kendisini görmeye devam etmesi için pekala zorlaması muhtemeldi.

Yine de göz yaşamanız gerekebilir. Smith’in Halk Tiyatrosu’nun Under the Radar Şenlik’in bir parçası olan ezici, yorucu monologunda gideceği hikaye sürpriz olabileceği için değil. Otto tarafından 1947’de yayınlanmak üzere, Anne’nin yazdığı, Smith’in bize söylediğine göre, sadece İncil tarafından kullanılmayan kitaplar arasında yayınlandı. 1955’te Broadway’e ve 1959’da Hollywood’a uyarlandı.

Yine de, burada olduğumuz için, korkuyu çifte trajik bir noktadan görmemiz nadiren istendi. Smith’in Otto’da yaşadığını ve onun amansız anlarına katlandığını izlemek, kişinin acı içinde ölmesini ve ardından tekrar tekrar ölmeye devam hayatını izlemek gibi hissettiriyor.

Smith’in amacı bu olsa gerek. Huey Newton, Bob Marley ve Rodney King ve diğerleri hakkında daha önceki monologlarında sık sık olduğu gibi, kuru anlatımla yetinmiyor. Bazen bir tür keskin şarkıya dökülen hafif kafiyeli, yoğun şiirsel kadanslarda (canlı ses tasarımı Marc Anthony Thompson’a aittir), bunun yerine, bölge ve zamana kadar daha geniş bağlantıları genişletmek için uzanıyor.

Irk ve dinin de üstüne. “Charleston ve Pittsburgh ile Christchurch ve Poway’deki cemaatlere” yapılan atıflar, sinagog saldırılarını bir cami ve bir Siyahi kilisede işlenen cinayetlerle karıştırıyor. Otto ayrıca Bosna, Ruanda, Wounded Knee ve Tulsa’daki “büyük orta geçit” ve isim kontrol katliamları sırasında “ölümüne yürüyen” köleleştirilmiş Afrikalıların yasını tutuyor. (“Otto Frank” 27-28 Ocak’ta Oklahoma City Repertory Theatre’da sahnelenecek.) Hatta Anne’nin 2020’de “baretli genç Amerikalı kadın” – Bree Newsome Bass – ile “gurur duyacağını” öne sürüyor. Konfederasyon bayrağını getirmek için Columbia, SC’de bir bayrak direğine tırmandı.

Zulümleri (ve kahramanlıkları) Birbirini aldatıcı bir iştir ve Holokost’u dramatize etme projesinin tüm bölümleriyle doludur. Tom Stoppard’ın Broadway hiti “Leopoldstadt”ta olduğu gibi, “Otto Frank”ta bazen kampların isimlerinin ve kayıp ayinlerinin gayrimeşru bir şekilde oyuncu hizmetine sunulduğunu hissetti. Bu, çabanın samimiyetini ve hatta yer güzelliğini geçersiz kılmaz. Ama görüşüne göre Smith’in görmek zorunda olduğu şey bazen gözlerini kaçırmak istememe neden olmaya. JESSE YEŞİL

‘KLII’

Pazar boyunca. Süre: 65 dakika.

Seyirciler Kaneza Schaal’ın “KLII”si için yerlerini alırken onları su kovalarında yıkayabilecekleri kalıp sabunlar sunuyor. Schaal bölmeli sahnede, yarı gerçek taht benzeri lüks bir sandalyede oturuyor. Kırmızı-altın rengi, ceketinin üst kısmına kadar uzun bir sakal yayılıyor. Onun çağrıştırdığı rakam, 19. yüzyılın sonlarında Özgür Kongo Devleti’ne (şimdi büyük bir kısmı Demokratik Kongo Cumhuriyeti olan) sahip olan Belçika hükümdarı Kral II. Leopold’dur.

Bu loş ışıklı, karamsar başlangıcı sessizce rahatsız edici – pek bir şey olmadığı için oldukça teatral bir başarı.

Sonunda, Schaal bir seansta çifte teori yapmak, kendi dudaklarını sürmeku yapmak için dik bir metal merdivene tırmanıyor. “KLII”nin, şovun idari yaklaşımı ve içerik açısından keskin bir dönüşümden önceki bu bölüm, Mark Twain’in 1905 tarihli hicivli “King Leopold’s Soliloquy” adlı eser ve bölge lideri Patrice Lumumba’nın 1960 tarihli bir konuşması gibi geçmiş derlenmiş. , Ancak Camila Ortiz ve Ian Askew’in sesi, endüstriyel güçteki yankı ve gürleyen yankıyla o kadar alıcı ki, sonik gövden başıboş kelimeler ve cümleler dışında çok az şey çıkıyor. Bir despotun yapısır bir tavırla – tasarım ya da tesadüfen – anlaşılmaz laflar savurma görüşünde Leni Riefenstahl benzeri bir şey var, ancak biraz uzun bir yol kat ediyor ve hoş sahneyi karşılamayı aşıyor.

“KLII”yi tasarlayan ve koruyucusu Christopher Myers’la birlikte yönetilen Schaal, oturduğu yerden aşağı indikten sonra makyajını kaldıran – toplamda tam anlamıyla Leopold’un yüzü siliyor – ve artık bozulmadan arınmış bir sohbet sesiyle bize onun hakkında bilgi veriyor. genç kızının “Damdaki Kemancı” tutkusu. Bu monologdaki (Myers’a atfedilen) diğer konular arasında sabun üreticileri hayvansal yağdan hurma yağına yayında neler bilinen hakkında bir özet ve Ruanda’dan kaçıp bir misafirhane açan büyükbabası Murara’nın hikayesiyle aile geçmişine bir göz atmak yer alıyor. Burundi’de.

Bir notta Schaal, “KLII”yi “tiyatroda bir şeytan çıkarma” olarak tanımlıyor. Bu, belirli bir miktarı serbest bırakma anlamı gelir, ancak daha samimi, daha doğrudan otobiyografik ikinci yarıda bile, gösteri kolay bir katarsis sağlamaz ve hatta bunu amaçlamaz.

Bariz olandan değerlendirmeye şayan ama Schaal noktaları inandırıcı bir bütün halinde birleştirmiyor. “KLII” en çok, tiyatro seyircilerine dışarı çıkarken dağıtılan ebegümeci çay fincanları gibi oyalanan küçük ayrıntılara kadar tamamen estetik, içsel düzeyde yükselenler. Bardakların içinde, Leopold’un gelişigüzel bir şekilde Kongoluların uzuvlarının kesilmesini kendisinin hatırlayana kadar, uzun süreli misafirliğin sembolü gibi görünen bir el basılmıştır. ELİSABETH VİNCENTELLİ

‘Ülkemiz’

Pazar boyunca. Çalışma süresi: 1 saat.

Dramatik kardeşlik kanonunda, Antigone en kahraman kız kardeş olabilir. Sofokles’in çizdiği efsanevi bir asi, devlet düşmanı olan gözden düşmüş ölü kardeşini gömmek için hayatını riske atıyor.

Deneysel yazar-oyuncu Annie Saunders, bu adanmışlık eyleminin cesaretini tartışmıyor. Ancak, Saunders’ın resmi olarak kuşatılmış küçük erkek kardeşiyle olan bağını ve ona karşı görevi biraz hantal bir şekilde yöneten “Ülkemiz”de, Antigone’un özverisine bakmanın başka bir yolunu bir yere kadar devam ediyor.

“Merak ediyorum, bunun onun işi olmadığı hiç kimsenin üzerine geldi mi?” diyor. “Belki de hayatını yaşamış gibi mi?”

Yönetmeni Becca Wolff’la birlikte “Ülkemiz”i yaratan Saunders, bunun o kadar basit olmadığını biliyor; aşk, ortak bir geçmiş ve ailevi aileler başka türlü komplo kurabilir. Kardeşler arasındaki yaş farkı, kardeş Rafe (Jesse Saler) ile olduğu gibi yeterince geniş olduğunda, büyük olanın anıları, küçük olanın gelişine kadar anlatılabilir.

Saunders, “Sen bebekken, seni çıkışında koridorlara ve götürmeye götürdüm,” diyor. “Bunu biliyor musunuz?”

“‘Bu benim kardeşim.

Halk Tiyatrosu’ndaki “Ülkemiz”, diyaloğunun kapsamı Saunders’ın kardeşinin izinleriyle aralarındaki konuşmaların yaptığı kayıtlardan yer alıyor. Los Angeles’lı bir sanatçı olan o, zeki avukatlar tarafından temizlenmiş damalı bir kanuni geçmişi olan, düzen karşıtı, silah yanlısı, Kuzey Kaliforniyalı bir marijuana çiftçisi olan onu anlamaya çalışır. Şimdi “her yapabileceğimiz daha zor durumda” diyor: onu hapse atabilecek suçlamalarla karşı karşıya. Avukat anneleri ondan onu desteklemek için bir mektup yazılmasını istedi.

“Ceza adalet ürünleriyle özellikle Kafkasya deneyimini yaşamayı kabul ediyor musunuz?” Saunders sorar ve Rafe onu hemen yüksek atından iter.

“Şimdilerde ikramlardan bahsetmek ister misin?” diyor.

Nina Caussa’nın rustik setinde kardeşler, tentesi seyircilerin ilk sıralarının üzerine uzanan yama işi bir çadır olan dev bir oyun kalesi kuruyor. Saler’dan daha küçük olan Saunders, bazen tam tersi olsa da onu taşırken, kız ve erkek kardeş konuşuyor ve boğuşuyor, fiziksellikleri neredeyse bal gibi. (Hareket yönü Jess Williams’a aittir.)

Adından da açıkladığı gibi, “Ülkemiz” birden fazla kardeş çifti anlamında gelir. Saunders ve Wolff ayrıca özgürlükle ilgili Vahşi Batı mitlerini ve eski ulusal kimliğinin bir bölümü olduğu genişleyen uçurumu da kurcalıyorlar.

Kalenin içinde, aile hanedanlıkları modifikasyonları. Belki de öyle görünüyor ki, özlenen zamanlar geçmiş o zamanlar bile bizzat hayal edilmişti. LAURA COLLINS-HUGHES