Herkesin bildiği gibi, 1969 kışında Arka Metropolitan Müzesi Afro-Amerikan bilgelerine ilk sergisini açtı, ancak arkadan yoksun bir gösteriyle. “Aklımdaki Harlem: Siyah Amerika’nın Kültür Başkenti, 1900-1968” olarak sunulan bu eser, etnoloji müzelerinde bulunan türden metinli bir fotoğraf duvar resmiydi.
Kasabada ziyarete gelen bir öğrenci olarak galerilerde dolaşma ve Siyahların tarihi hakkında çok az bilgim olmasına rağmen, bir görülen ters görünümde görülüyor. Çok fazla yalnız olmadığı öğrenildi. Gösteri geri itme nedeniyle elendi.
Bazıları Harlem’de yaşayan ve çalışan, kendilerine Siyah Acil Durum Kültür Koalisyonu adını veren bir grup Siyah çağdaş sanatçı, müzede grev gözcülüğü yapıyor ve protestolarını diğer müzelere yönlendiriyor, sonunda 1980’lerin çok kültürlü dalgasında patlayacak olan fitili ateşleniyordu. Katılımın ve kültürel kişiliğin hayatta kaldığı gibi arka planda da bir güç olarak onaylanmasıyla.
Laura Wheeler Waring’in “Narlı Kız” adlı eserinin 1940 dolaylarındaki enstalasyon görünümünde. Tablo, sanatçının torunu Madeline Murphy Rabb tarafından verilmiştir. Kredi… New York Times Karsten Moran için
Bu hafta, yarım asırdan fazla bir süre sonra Met, Black arka geçmişinin ikinci araştırmasını dolduruyor; buna “Harlem Rönesansı ve Transatlantik Modernizm” adı veriliyor ve bu tamamen başka bir şey. Hepsinin arka planı: 160’tan fazla resim, heykel ve fotoğraf, çoğu muhteşem. Müze, sergiyi kurumsal bir iyileştirme olarak çerçevelemiyor ama aksi nasıl görülebilir? Aynı zamanda bundan daha fazlasıdır. Bu, ihmal edilen bir arka plan geçmişini kanatlardan ana sahneye taşımanın başlangıcıdır veya olabilir.
Yaklaşık 1918’den 1930’lara kadar olan bu tarihin karmaşıklıkları var. Harlem Rönesansı, yapısal bir hareket olması, yani bir “şey” değildi; her ne kadar mimarları, özellikle de tartışan iki Siyah kamu entelektüeli, WEB Du Bois ve Alain Locke vardı. Harlem’le ve hatta New York City’yle sınırlı değildi. Parçaların birbirinden bağımsız sanatçılarının çoğu başka yerlerde (Chicago, Philadelphia, Paris) yaşadı ve çalıştı. Son olarak, tam anlamıyla, hatta esasen görsel olarak bir arka plan fenomeni değildi. Amerikanın Siyahındaki edebiyatın yeni çabaları (Langston Hughes ve Zora Neale Hurston yeni ortaya çıkan yıldızlardı) ve müzik, özellikle caz bakış açısıyla tanımlandı.
