Pazar gecesi 65. yıllık Grammy Ödülleri’nin sonunda Madonna, Sam Smith ve Kim Petras’ın tiyatral gotik işbirlikleri olan “Unholy”den bir performans sergilemek için dışarı çıktı.
Şakacı bir erotik görüntü ile sadakatsizlik hakkında sağlam ve küstah bir şarkı olan parça, Ekim ayında Billboard Hot 100’de 1 numaraya yükseldi ve Smith ve Petras’ı sırasıyla ilk nonbinary ve transgender sanatçı yaptı. (Pazar günü “Unholy” artı en iyi pop ikili/grup performansı kazandı.)
Madonna, elindeki kırbaçla kuru bir sesle, “Müzikte kırk yıl gittikten sonra öğrendiklerim bunları,” dedi. “Eğer sana şok edici, skandal, baş belası, problemli, provokatif veya tehlikeli diyorlarsa, kesinlikle bir şeylerin peşindesin.”
Madonna doğal bilirdi – kariyerinin ilk yıllarında agresif, kışkırtıcı ve kampçı bir şekilde pop feminizm, din ve cinselliğin sınırlarını zorlayarak 1980’lerin en büyük süper yıldızlarından biri haline geldi. Grammy’ler doğal olarak onu görmezden geldi. 1999’da “Ray of Light”a kadar stüdyo albümlerinden biri için ödül kazandı. Bugüne kadar, ana kategorilerde bulunan Grammy talep etmedi.
Ve yine de buradaydı, saygı görmemiş ve sık sık taklit edilen bir ihtiyardı, şimdi tamamen eski ve yeni ifadeler arasında geçiş yapan sopanın Grammy ayinine kapılmıştı.
Grammy’ler, hayatta kalmak için bu tür nesiller arası geçişlere diğer büyük ödül törenlerinden daha fazlasını okuyabilir. Derinden geleneksel müzik yapan Bruno Mars ve HER gibi genç sanatçıları vurgulayarak ve gereğinden fazla kutlayarak çoğu zaman onları geçiştiriyor.
Ancak pop yaşadıkları hikaye, çok daha sık olarak, dışarıdan gelen hareketli olmayanların geniş bir lezzete dönüştürülmesi ve ardından ana akım haline getirilmesi hakkındadır. Yenilikçiler ve araya girenler kuruluşuna gelir. Büyüklerine karşı çıkanlar, sonunda yaşlılar olacaklar.
Grammy Ödülleri’nin onlarca yıl sürmesi için – gerekirse bile, ama bu başka bir zamanın tartışması – isyancıları kurumsalcılara dönüştürülmesi gerekiyor.
Bu Pazar gecesi hiçbir yerde, yayını demirleyen ayrıntılı ve heyecan verici hip-hop tarihi revizyonundan daha net değildi – Grammy’lerin inisiyatifi ve isyanla sık sık işkence gören ilişkisinin ortasında çizen bir performans, pop müzik asilerinin sık sık işkence geçirmesi bir yana Grammy ile ilişkisi.
Sondan başlayın, Lil Uzi Vert sahneye devam ediyor, diken diken olmuş, tuhaf viral hit “Just Wanna Rock” ile rap yapıyor. Hip-hop şu anda böyle işliyor – kendine has bir stilist içinden şevk bulan ve bunun üzerine bir kült inşa ediyor, Grammy sahnesinden daha uzak olamayacak bir mekanizma.
Ve yine de buradaydı, daha önce Grammy sahnesine hiç dokunmamış birkaç titanın yer aldığı (Questlove tarafından düzenlenen) 12 tedarikçisi bir lojistik ve iyilik çekme başarısı demirliyordu. Hiçbir zaman Grammy’ye aday gösterilmeyen Rakim, “Eric B. Is President” parçasından bir lokma aldı. Çok Kısa, hiçbir zaman Grammy’ye aday göstermedi, “Blow the Whistle” ile ilerliyor. Yalnızca bir Kanye West albümünde yer almak için aday bildirdi The Lox, New York’ta bir Hot 97 Summer Jam’i ateşleyeceği kesin olan, ancak genellikle bir endüstri galasının amacı olmayan bir şarkı olan “We Gonna Make It”i seslendirdi.
Tüm tarihi kalıntılar gibi, hem etkileyici bir şekilde geniş hem de üzücü bir şekilde eksikti. Jay-Z seyirciler arasındaydı, sahnede değil. Drake ve West katılmadı (muhtemelen çok farklı sözler). Lil Wayne ve Nicki Minaj MIA’ydı. Diziliş aynı zamanda bir yıldız dönüşü olmuş olabilecek diğer efsaneleri de akla getirdi – Cam’ron, Lil’ Kim, UGK, KRS-One, E-40, Master P, Big Daddy Kane – türü görmeden önce ölen sayısız rapçinin 50. doğum gününe ulaştığını söylememek.
Doğum, hip-hop’un Grammy’ler tarafından ele geçirilen acımasız yolların ve hip-hop’un en büyük yıldızlarının şovunun genel olarak üstün çıkma çoğunlukta parmak çalışmasına karşı uzun süredir devam eden öfkenin öfkesini çizdi. Hip-hop’u bir ödülle onurlandıran ilk ödülü olan 1989 Grammy’lerinde, adayın kazandığı yıldan birkaçı, kategori televizyonda yayınlanmadığı için boykot etti. Ancak bu orijinal boykotçulardan bazıları, Salt-N-Pepa ve DJ Jazzy Jeff, bu Pazar günü performansı sırasında ortaya çıktılar ve geçmişte tüm yaraları iyileştirdiğinin daha fazla göründüğü.
Son yıllarda, Grammy’ler popunun yaşadığı evrimiyle çok az hızlandırdı. Şovun bu yılki açılışını, 2022’de yayımlayan “Un Verano Sin Ti” geçen yılın en çok dinlenen LP’si olan Porto Rikolu rapçi-şarkıcı Bad Bunny idi. Ayrıca, bu kadar hatıra verilen ilk İngilizce albüm olan yılın albümüne aday gösterildi. Anma bölümü, Migos rapçisi Takeoff için grup arkadaşı Quavo’dan bir değerlendirme grubu; bu, Grammy’lerin artan hip-hop kabulünün ağırlığı bir göstergesi. Ve yılın rekoru için yaptığı kabul konuşmasında Lizzo, utanmazca pozitif ve mutlu anılarıi semeresini veren bir isyan eylemi olarak çerçeveledi.
Ve bir de şu anda Grammy kayıtları en çok plak alan sanatçısı olan ve kendini bir yabancı gibi hisseden Beyoncé meselesi var. Bu rekorun, aday gösterilen üç ana kategorideki – Bonnie Raitt (güzel), Lizzo (elbette, tamam) ve Harry Styles (errrr … harika yüzükler, güzel yüzükler) kayıplarını gölgede bırakmadığını iddia ediyor.
Beyoncé bir gölgecidir, ancak Grammy’deki kısa saman çizimi, onun için bir tür yabancı irfan biçimlendirmiştir. Bu yılki etkinlikte performans göstermedi ve bir zamanlar, etkisini hissettiren bir seçim olmadı. Grammy tarihinde en çok ödüllü alan sanatçısı olmak ve yine de Grammy karşıtı bir asi olmak mümkündür.
Bu koca için de geçerli. Jay-Z, 1999’da Grammy’leri boykot etti, ancak o askerlerin beri, büyük lde karısını desteklemek için zaman zaman ortaya çıktı. Beyoncé’nin 32’sine karşı 24 Grammy kazandı.
Bu yıl beş kez aday gösterildi, ancak daha da önemlisi, DJ Khaled tarafından yönetilen özel bir grup kurgusu olan “God Did”in gösteri sonundaki performansındaki kilitsiz oydu. Buyla şarkıyla ilgili dikkate değer olan, bir hit olması değil – değildi – ama Jay-Z’nin oyuncusu bir şekilde uzun, övünme dolu, sohbet başlatan bir mısrasına sahip olması.
Jay-Z, Son Akşam Yemeği tarzı bir masanın aralarında, her iki yanında uzun ömürlerinin iş ortakları olan Emory Jones ve Juan Perez’in oturduğu dört dakika boyunca her şeyi rap yaptı. Rahatlamış, Rahatlamış, rahatsız etmeyen, onlardan eski savaş hikayeleri dinlediğiniz için şükrettiğiniz için bir amca gibi rap yapıyormuş gibi kullanmak.
Jay-Z, yıllarca Grammy’ler hakkında sesli olarak şüpheci olan biri için, onlarca yıllık bir oyundaki son hamle gibi şovu tamamen kendi sonuçlarını görerek bitirdi. Bir ajitatör nihayet tahtı devretti.
Onun – veya Beyoncé’nin – oturmaya tekrarya tenezzül edip etmeyeceği henüz belli değil.
