Yılan alaycı şık bir ceket giymiş ve bir gitar taşıyan Val Xavier, yerlilere serenat yapmak için uğrayan avcılar bir ozan gibi küçük bir kasabanın ticarethanesine adım atar. Ama o, arabası bozulan bir yabancıdır ve 1950’lerin güneyinde, yerel kadınlar konuşacak ve yerel erkekler sadece takip edebilir.
Bir de o manifatura dükkânını işleten ve gelenle ilgisi artan Leydi yeni Torrance var.
Tennessee Williams’ın “Orpheus Descending”inden birkaç dakika sonra, duyguların yükselişi olarak yükseleceğini düşünüyor. Ya da en belge kağıt üzerinde öyle, çünkü Salı günü Brooklyn’deki Polonsky Shakespeare Center’da açılan ve Lady Torrance rolünde Maggie Siff’in rolünü üstlendiği Erica Schmidt’in Theatre for a New Audience için yeniden canlandırması gerçekçi bir şekilde canlandırıyor. “Melodramatik” kavramı genellikle, dikkat çekmek için kullanma yapmacık, abartılı bir şevki ima etmek veya geleneksel görgü yönergeleri meydan okuyan bir şeyi azaltmak için aşağılayıcı bir şekilde kullanılır. Ama Williams’ın işini şanlı yapan da işte bu yüksek coşkudur ve bu temkinli, kansız yapımda ne yazık ki eksiktir.
1957’de Broadway’de kısa bir performans sergileyen “Orpheus Descending”, Williams’ın en ünlü eserleri arasında yer alması; Eleştirmenler onu B’yi kabul etmezler. 1940 tarihli “Melekler Savaşı”nın yeniden işlenmiş hali olan oyunu, biraz başıboş bir karmaşa ama aynı zamanda tutkulu ve büyüleyici bir tarzda tuhaf – olay örgüsü, ürettiği Orpheus’un hikayesinden büyük ölçüde ilham.
Bu figür efsanevi Val’dir (Pico Alexander) ve Lady’yi (Siff) neden büyülediğini kolayca görebilir. Onu ilk gördüğümüzde siyah giyinmişti ama teknik olarak dul değil: Daha yaşlı, zalim koca Jabe (Michael Cullen) kanser hastası ve safra ve nefretle örülmüş bir iplikle tutunuyor. Oyunun çıkışı, Jabe görülmekten çok işitilir ve çiftin dükkânın yukarısındaki kamaralarının zeminini buyurganca vurarak geldiğini hissettirir.
Val gibi, Lady de olması ve bu da onu gruplarda kadroya sokar. Yeni başlayanlar için İtalyan – Siff’in Doğu Avrupa’daki tuhaf aksanı Sicilyalı olsa da – ve aynı zamanda trajik bir geçmişin de yükünü taşıyan: babası, Siyahlara alkol sattığı için Ku Klux Klan tarafından çıkan bir yangında öldürüldü.
Williams, Lady’nin “bir baskı altında histeriye dokusunu” yazıyor, ancak Siff (en çok Showtime dizisi “Billions” ile toplama) harcamaları de çağrıştırmıyor. Siff’in soğukkanlılığını ve zekasını yansıtma yeteneği, daha önceki iki Theatre for a New Audience prodüksiyonundaki müthiş performanslarının merkezinde yer alıyordu: “The Taming of the Shrew” (2012) ve “Much Ado About Nothing” (2013). Lady’ye baskı yapan güçlere tam olarak teslim olamadığı için burada bir engeldir. Siff, karakter ikna edici bir iç güç aşılar – yaşam gücünü açığa çıkarır – ancak Lady’nin kendi içinde ve bir sonraki bir cehennemde saplanıp kaldığı gerçeği daha az açığa çıkarır.
Siff’in daha güçlü bir partneri olsaydı yardımcı olabilirdi, ancak Alexander’ın zayıf emo ağırlığı, geçmişinden uzaklaşmaya çalışan bacaklar bir serserinin tekin olmayan karizmasından yoksundur. Val, Lady’ye “Yolsuzluk içinde yöntemler ama yozlaşmadım” dediğinde, Alexander bu cümlenin ikinci düzenlemede ilkinden çok daha iyi. Ama rolün ikisine de ihtiyaç var. (1960 sinema uyarlaması “The Fugitive Kind”, Marlon Brando ve Anna Magnani’nin rol aldığı, oyunun düşünmesi gereken tahmini hakkında bir fikir veriyor.)
Tonal olarak üretim benzer şekilde demirsizdir. Oyun, Val’in “sihirbaz” (Dathan B. Williams) olarak da ölüm bir karakter olan Pleasant Amca tarafından hiç yoktan ortaya çıkmış gibi girişte görünende olduğu gibi veya Jabe’in öfkeli bir poltergeistin yayılımı gibi uğursuz vuruş sesleri. Ancak Schmidt (Peter Dinklage’ın oynadığı “Mac Beth” müzikali “Cyrano”) bu performansından yararlanmazsınız. Ayrıca, akan göz kalemiyle oyunun çıkışı ve hikayede önemli bir üçüncü dışlanmış olan kayıp bir ruh olan Carol Cutrere’nin (Julia McDermott) büyük, büyüleyici karakteri de bir etki yaratmada başarısız oluyor.
Amy Rubin’in atmosferinden arınmış seti yardımcı olmuyor: Mağazanın Dünya’daki cehennemi temsil etmesi amaçlanıyorsa, sarı renkli ahşabı, temiz iç mekan ve düzenli çizgileri, onu daha çok modern bir Hudson Valley kasabasındaki bir mobilya mağazası gibi hissettiriyor.
Ara sıra, Lady ve Val, Torrance Mercantile’nin yan geçidi, ancak yine de seyircinin görüş alanı içinde olan eşik yuvalarına giderler. Cehennem hapishanesinin çevrelerinde herkesi hayata ve aşka göndermeler yapan bu kısa sahnelerde aldatıcı bir gizem var. Ah, ne olabilirdi.
Azalan Orpheus
6 Ağustos’a kadar Brooklyn’deki Polonsky Shakespeare Center’da; tfana.org. Süre: 2 saat 40 dakika.
