Klasik gelenekte bir şarkının sıklıkla samimiyeti ve yalnızlığı çağrıştırır: kırılganlığı gizleyen bir sanatçı, yapay çizen bir yazar. Bu inziva duygusu performansa da yansıyor: Sahnede tek başına bir şarkıcı ve piyanist, samimi bir resital salonunda eserini özümseyen veya kulaklıklarla tek başına dalmış bir dinleyici.
Bu gelenekler, Schubert tarafından yazılan ve “Schwanengesang” (Kuğu Şarkısı) olarak bilinen ve şarkı söyleyenlerin 1828’de, 31 yaşında ölümünden sonra yayınlanan son şarkısı herkesin çevresini geziyor. Ancak bu beklentiler, Cuma günü dünya prömiyerini yapan “Doppelganger”la alt üst oldu. devasa Park Avenue Cephanelik Tatbikat Salonu. Yönetmen Claus Guth, yıldız tenor Jonas Kaufmann, piyanist Helmut Deutsch ve bir grup çalışma arkadaşı, Cumartesi gecesi performansında “Schwanengesang”ı tam bir savaş zamanı anlatımına dönüştürdü.
Kaufmann askeri hastanede ölüm döşeğinde yatan bir askerdir. Sahnede Deutsch’la yalnız kalmak şöyle dursun, o, altı Resmiden oluşan bir filonun bakımını yaptığı yaklaşık iki yaralı ve hasta askerden biri; Oyuncu kadrosunun geri kalan insanlardan oluşuyor. Alman ve piyano salonunun devasa zemini boyunca uzanan 60’tan fazla hastane yatağının tam ortasında yer alıyor. Kaufmann’ın askeri, deposu ve son saatini, Alman uzmanı Mathis Nitschke’nin uğursuz yeni müziğiyle bir araya getirilen Schubert’in şarkılarından oluşan bir çağlayanda anılarını yeniden gözden geçirerek yeniden gözden geçirilebiliyor.
Guth’un New York’taki ilk çıkışındaki yaratıcı ve güçlü sahnelemesi tarihi anımsatıyor. Bu sondaj salonu hastanesi ve barınak olarak hizmet veriyor; 2020 sonbaharında gösterimine eklenmesi planlanan “Doppelganger”, aynı zamanda salgınının merkeziyle inşa edilen sahra hastanelerini de çağırıyor.
Michael Levine’in yaratıcı ve minimalist set tasarımında hastane beyazlarının ve haki üniformaların nefes alabileceği hakimdir. Nitschke’nin sesi ve Urs Schönebaum’un akıllı ışıklandırması fırtınaları ve bombalamalarını akla getiriyor.
Teatral kibir Schubert’in şarkılarına hizmet ediyor mu? Uzun süredir birlikte çalışan Kaufmann ve Deutsch’un ellerinde, evet – ve ikilinin klasik icracılar olarak sistemlerinden yoksun kalmanın ustalığının verilerini taze, akıllı bir şekilde yeniden alevlendiriyor.
Bir yerde, Kaufmann ve Pelerinler Deutsch’un Schubert’in Si bemol Majör Piyano Sonatının D.960 ikinci bölümü icrasını dinlemek için bir araya gelirken, piyano dramın ana karakteri haline gelir. Arızalı grupçi olarak sergileyen Deutsch’un tam anlamıyla merkez sahnede performansı duyuldu.
Cephaneliğin uçsuz bucaksız kullanabileceğin, faydalı Kaufmann’ın sesi hafifçe yükseltildi. Bu, başını mikrofondan çevirdiğinde zaman zaman dikkat dağıtıyordu ve normalde net olan konuşması biraz açıktı. Ancak Kaufmann’ın tatlı tonu, özellikle Schubert’in özlem dolu arzu şarkısı “Ständchen”de sınırın ötesindeydi.
Akşamın heyecan verici şarkısı “Der Doppelgänger”da Kaufmann’ın askeri, ölüm anında hayalet ikiziyle karşılaşır. Ne kadar askeri başarısızlıkla yaralanmış olan seyircinin yaklaşabildiği bilse de, “Doppelganger”ın teatral yaratıcılığı ve güçsel gücü o kadar güçlüydü ki seyirciler duyulabilir bir şok nefesi verdi. En son ne zaman klasik bir konser salonunda böyle bir şey duydunuz?
İkiz
Perşembe gününe kadar Manhattan’daki Park Avenue Armory’de; armoryonpark.org.
