Adam (Andrew Scott) yalnız bir televizyon senaristidir ve Londra’da izole bir hayat yaşamaktadır. Adam, sarhoş komşusu Harry (Paul Mescal) ile karşılaşır ve onu konutunda ağırlamak istemese de, sonunda Harry’nin ısrarına dayanamayarak onu içeriye davet eder. Adam, ailesinin hayaletleriyle bir ortaya gelir ve geçmişte yaşadığı travmatik olayları konuşur. Harry ile münasebeti ilerlerken, çeşitli olaylar yaşarlar ve birlikte hayatlarını sürdürmeye başlarlar. Fakat sonunda, Harry’nin vefatıyla yüzleşir ve onun gerçekliğiyle bağlarını koparmak zorunda kalır. Bu süreçte ailesinin hayaletleri de ona rehberlik eder. Adam, Harry’nin vefatını kabul ettikten sonra, onun ruhunu kucaklar ve birlikte huzur içinde uyurlar. Müzik eşliğinde bir ışık huzmesi ortasında kaybolurlar ve ekran kararır.

Film birinci bakışta, Londra’nın alacakaranlığında, düz dairenin pencerelerinde yansıyan Adam’ın yüzüne odaklanıyor. Adam, çocukluk periyodunun müziğine dalıyor ve uzak geçmişe irtibat sağlayan aile hazineleri kutusunu karıştırıyor. Lakin, dünyadan kopmuş üzere görünüyor – yankılı, sistemli fakat soğuk dairede, neredeyse bomboş bir Ballardian kule bloğunda, bu yalnızlığını daha da vurgulayan bir şey.

Adam yazdığı senaryo için yaptığı bir araştırma ziyareti sırasında, çocukluk meskenine banliyödeki Dorking’e sarfiyat. Orada Adam vefat eden ebeveynleriyle (Claire Foy ve Jamie Bell), değişmemiş, yaşlanmamış ve 30 yıl evvel öldükleri vakit tam olarak oldukları hallerinde karşılaşır. Scott, kıssanın doğaüstü ögelerini yerinde tutarak duygusal bir istikrar sağlarken, tüm takım da ona bu harmonide eşlik ediyor.

Zaman aslında tüm yaraları güzelleştirmez. Bunun yerine, onları daha derin ve daha felç edici hale getirir. Adam, ebeveynlerinin bir otomobil kazasında öldürüldüğü anı yine yazamaz. Fakat onları, zorbalıklara maruz kalmış ve dövülmüş bir çocuk olarak değil, yetişkin bir eşcinsel erkek olarak tanıyabilir.

Japon müellifin kitabı Türkçeye ‘Yabancılarla bir Yaz’ ismiyle çevrilmiştir. 2023 üretimi sinema kitabın birinci uyarlaması da değil. Birinci sinema Nobuhiko Obayashi’nin 1988 üretimi The Discarnates’idi. Lakin Haigh, öyküye kendi damgasını vurmuştur.

Bu sineması direktör Haigh’in daha evvelki çalışmalarına bağlayan ipuçları da var: İkinci uzun metrajlı sineması olan eşcinsel romantizm Weekend ile temas kurar. Tıpkı vakitte 45 Years’taki üzere geçmişe bir pencere ve vaktin döngüsü hissiyle, kaybolmuş bir sevgilinin buzla korunmuş vücudunun keşfiyle hayatlar altüst olur.

Biz de sineması tam olarak kavramak için bir sefer izlemenin kâfi olmadığını düşünenlerdeniz. Emilie Levienaise-Farrouch’un bestelediği müziğin, sesin karmaşıklığı ile ahengi sinemanın manasını daha da güçlendiriyor. Jonathan Alberts’ın akıcı kurgusunun ustalığı, bize paralel vakit çizgileri ortasında ve Adam’ın hayatındaki eşzamanlı anlarla dolu bir kent görünümünde, en hafif dokunuşlarla bizi yönlendiriyor. Yani sinemanın başarısı için kolektif bir çalışma eseri diyebiliriz.