Marina Abramoviç’in ‘The Artist is Present’ isimli çalışması, sanatın ve sessizliğin derin manalarını keşfetmek maksadıyla yapılan çarpıcı bir performans sanatıdır. 2010 yılında New York’taki Museum of Çağdaş Arka (MoMA) içinde gerçekleştirilen bu eser, 14 Mart ile 31 Mayıs ortasında, 736 saat müddetince, sanatkarın sessiz bir formda 1545 ziyaretçinin gözlerinin içine bakarak geçirdiği bir tecrübedir. Bu performans, izleyicilere yalnızca göz teması aracılığıyla bir bağ kurma fırsatı sunmuş, sözlerin ötesinde irtibatı ve insan tecrübesini sorgulatmıştır.
Sessizlik ve iletişim
Fotoğraf: Dazed
Sessizlik, çoklukla bir şeyin eksikliği olarak algılansa da, Abramoviç’in performansında sessizlik, derin bir bağlantı biçimi haline gelir. Sanatçı, izleyicilerle kurduğu bu sessiz bağ aracılığıyla, sözlerin ötesinde bir anlayış ve paylaşım ortamı yaratmıştır. Göz teması, izleyicilerin duygusal durumlarını tabir etmesine ve kendi iç seyahatlerine çıkmalarına imkan tanır. Bu durum, insanların sözlere gereksinim duymadan da derin bir bağ kurabileceğini gösterir.
Abramoviç’in çalışmasının emeli, izleyicilere derin bir içsel tecrübe yaşatmak ve çağdaş hayatın getirdiği yalnızlık hissini sorgulatmaktır. Göz teması, insanların birbirleriyle olan münasebetlerini sorgulamalarına ve kendilik şuurunu artırmalarına imkan tanır. Performans, izleyicilerin ruh hallerini, telaşlarını ve isteklerini yüzleşmelerine yardımcı olurken, birebir vakitte toplumsal normları ve irtibat biçimlerini de sorgulatır.
Performans, sanatkarın sırf bir sandalyede oturarak izleyicilerle göz teması kurmasıyla başlar. Her bir izleyici, sırayla sanatkarın karşısındaki sandalyeye oturur ve sessiz bir halde göz teması kurar. Bu tecrübe, izleyicilerin duygusal hallerini ortaya çıkarırken, birebir vakitte onları kendileriyle yüzleştirir. Abramoviç’in gözleri, izleyicilere bir cins ayna fonksiyonu görerek, kendi içsel dünyalarına dair derin bir anlayış geliştirmelerine yardımcı olur.
Marina Abramoviç’in “The Artist is Present” isimli yapıtı, sessizliğin ve göz temasının derin manalarını araştıran güçlü bir tecrübe sunar.
Bu performans, sanatın yalnızca bir söz biçimi değil, tıpkı vakitte insanları bir ortaya getiren ve derinlemesine temaslar kurmalarını sağlayan bir araç olduğunu gösterir. Sessizlik, bu bağlamda bir irtibat biçimi haline gelirken, izleyicilere kendilerini keşfetme ve diğerleriyle gerçek bir bağ kurma fırsatı tanır. Bu çalışma, sanatın gücünü ve sessizliğin derinliğini bir ortaya getirerek, insan tecrübesinin karmaşıklığını anlamaya yönelik çarpıcı bir yaklaşım sunmaktadır.
Abramoviç, performansı boyunca yaşadığı tecrübeleri ‘düşüncelerin ve hislerin kesişim noktası’ olarak tanımlar. Göz teması, izleyicilerle kurduğu bağda, sözlerin ötesinde bir irtibat aracı haline gelir. Her bakış, izleyicinin içsel dünyasına dair bir yansıma sunar. Bu göz teması, bir tıp ayna fonksiyonu görerek, izleyicilerin kendi duygusal durumlarına dair derin bir anlayış geliştirmelerine imkan tanır. Sanatçı, bu süreçte sırf izleyicilerin hislerini değil, tıpkı vakitte kendi içsel seyahatini da tecrübeler. Performansın her anında, yalnızlık, korku, sevgi ve huzur üzere hislerle yüzleşir.
Abramoviç’in performansı, izleyicilere bir cins ayna tutarak, insan tecrübesinin karmaşıklığını ve derinliğini anlamalarına yardımcı olur. Performansın sonunda, sanatçı, insanların ortasındaki bağların ne kadar güçlü olabileceğini ve sessizliğin ne derece derin bir irtibat biçimi sunduğunu keşfeder. Göz teması aracılığıyla, izleyicilerin içsel kaoslarını anlamalarına ve kabullenmelerine imkan tanır. Bu tecrübe, izleyicilerin kendileriyle yüzleşmelerini sağlarken, tıpkı vakitte toplumsal bağların tekrar inşa edilmesine taban hazırlar.
Züleyha Ekici
Bu makalede öne sürülen fikir ve yaklaşımlar külliyen muharrirlerinin özgün fikirleridir ve Onedio’nun editöryal siyasetini yansıtmayabilir.
