Iryna Khomich, kızıyla birlikte Ukrayna’dan kaçtığından beri Almanya’nın şirketlerindeki prefabrik birimlerden oluşan bir köyde küçük bir alana ev yaptı. Tek kişilik değişimi tam bir turu sadece birkaç dakika sürüyor: demir bir ranza ve bir kayıt, kapının yanında dağılmış ayakkabılar, muhafazalarda kuruyan giysiler. Geçtiğimiz günlerde bir günlük olduktan sonra kedisi Dimka içeri girerken çıkarken, 8 yaşındaki kızı Sofia da masada Almanca ders kitabı okuyordu.

Ancak Rusya’ya karşı savaşı beklemek için batıya kaçan başka yerinden edilmiş Ukraynalılar gibi 37 yaşındaki Bayan Khomich de her gün acı veren bir seçimle boğuşuyor: Çatışmaların aralıksız devam ettiği Ukrayna’ya dönmeli mi, yoksa Ukrayna’ya kök salmalı mı? Almanya, geçici bir ayrılık fiilen daha kalıcı bir amaç mı dönüştürüyor?

Savaşın ikinci yılı sonuna yaklaşırken, Avrupa’nın dört bir yanına dağılmış sayısız Ukraynalı mültecinin karşılaştığı acımasız bir ikilem; ailei ve parçalanmış okulları yeniden inşa etmek için ortak görev bedeli, ölüm ve yıkımın özleminin kaçınılmaz olduğu gerçeğiyle karşı karşıya gelen bir ikilem. yakın zamanda bitmesi pek mümkün görünmüyor. Ve Fransa sınırına yakın, Kara Orman’ın sağladığı yer, açık kollar sunan, özet bir sosyal güvenlik ağı ve çekici savaşsız bir yaşam vaadi sunan Freiburg gibi bunu tartışıyorlar.

Bayan Khomich, “Kalbiniz geri gidin diyor” dedi. “Ama değişim için en iyi geleceği istiyorum.”

Almanya, şu anda 1,2 milyon insanı barındıran, Avrupa ülkeleri arasında en fazla yer alan Polonya ile birlikte, yerinden edilmiş Ukraynalılar kucaklıyor. Rusya’nın Ukrayna’yı işgalinin ardından Avrupa Birliği ülkeleri tarafından kabul edilen bir yasaya göre, bu Ukraynalılar ülkesinde herhangi bir kalıcı çalışma ve yaşama hakkı ve sıradan Almanlara sunulan cömert eğitim, sağlık geliştirme ve sosyal yardımlara erişim hakkına sahiptir.

Her ne kadar son zamanlarda artan göç konusunda tüm kamuoyunda bir miktar bozulmasa da ve siyasi partiler Almanya’nın sınırlı kısıtlamaları desteklese de, Ukraynalıların kabulü bir başarı olarak değerlendiriliyor. Son zamanlarda Alman liderler mültecilere ülkelerde daha uzun vadeli bir gelecek sunma arzusunun sinyalini bile verdi.

“Bizimle birlikte olan Ukraynalıları birbirine entegre edin!” Şansölye Olaf Scholz Ekim aralarında yaptığı konuşmada Alman firmalarını alımlarını artırmaya çağırdığını söyledi.

Ancak bazı Ukraynalılar Almanya’da bir gelecek görse de, hükümet istatistiklerine göre çalışmaya devam edenlerin yalnızca beşte biri şu anda çalışıyor ve son araştırmalar hakkında toplamda hayatta kalma ihtimalinin ortaya çıktığı ortaya çıktı.

Freiburg’daki beyaz köyde Ukraynalılarla birlikte çalışan, nakliye konteynırlarına benzeyen, üç kat hacimli prefabrik birimlerle çalışan sosyal hizmet görevlisi Ingrid Braun, “Yırtılmışlar” dedi.

Ukraynalıların çoğu için Almanya’ya ilk yolculuklar Berlin gibi büyük şehirlere yol açtı. Orada, hizmet dışı bırakılan Tegel uçuşunda, yaklaşık 3.000 kişi şehir tarafından eski bir pistin yakınında sıralanan büyük beyaz salonlarda barındırılıyor.

Merkezin, mültecilerin genellikle Berlin’deki veya dışındaki özel konaklama yerlerine taşınmasından önce birkaç günlük geçici barınak sağlanması amaçlanmıştı. Ancak Almanya’nın mültecileri kabul etme yeteneğinin bile sınırlarının göz önüne getirilmesi, bazı Ukraynalılar bir yıldır küçük birimlerde yaşıyor, başka bir yerde uygun maliyetli konutların bulunmaması nedeniyle mülteci hayatları kalıcı hale geliyor.

Yetkililer, bazılarının Brandenburg’daki Tesla otomobil fabrikasında olmak üzere birkaçının çalışır durumda olduğunu söyledi. Ancak diğerleri, özel adresleri olmadan çocuklarını okullara kaydettiremediklerinden ve dersler ya da çocuk devaları olmadan iş alamadıklarından şikayetçi oldular.

25 yaşındaki Valerie Mykhailova, 8 yaşında yeni giren kızı Emily ile Almanya’da incelemeleri planladığını söyledi. Aslen Donetskli olan Bayan Mykhailova, Rusya’nın ilk kez işgal ettiği ergenlik döneminden beri savaşla yaşadığını söyledi. Ukrayna’nın yaşadığı. Ancak şimdi merkezde yaşayan Kharkivli Faslı bir erkek arkadaş buldu ve Berlin’de bir pastane açmayı umuyordu.

“Ukrayna’yı çok ama çok özlüyorum” dedi, “ama gençliğimi yaşamaya başlıyorum.”

Mülteciler, Tegel gibi merkezlerden, zengin Baden-Württemberg bölgelerindeki bir üniversite şehri olan Freiburg gibi bölgesel merkezlere gönderiliyor. Avrupa istatistik kurumu Eurostat’ın verilerine göre eyalette 100.000’den fazla Ukraynalı mülteci bulunuyor; bu rakam Fransa’nın tamamından daha fazla.

Freiburg’un savaşından önce Ukrayna ile güçlü bağları vardı: Lviv’in kardeş şehriydi ve Rusya geçen yıl işgal edildiğinde Kiev’deki bir yetimhanenin tamamı ve 157 çocuğu aldı.

Geçen yıl Ukrayna’daki koşullar iyiye giderken şehirde yaşayan mülteci evlerine döndü. Ancak çoğu çocuklu kadınlar veya emekliler olmak üzere en az 2.800 kişi kaldı.

Freiburg belediye başkanı Martin Horn, “İlk 8, 10, 12 ay daha çok onların beklemesi ve şunu düşünmesiyle geçti: ‘O zaman geri gelebiliriz, savaştan sonra yeni bir Ukrayna inşa yapıyorlar” dedi. “Ama şimdi Almanca öğreniyorlar ve iş arıyorlar.”

Kalma kararının yürekten yürekli burkan duygusal seçimleri kabul etti ancak şehrin bakış açısına göre Ukraynalıların şehrin iş açığını kapatabilecek bir varlık olduğunu söyledi. “Onlara göre var” dedi.

Freiburg, onların şehre entegrasyonunu sağlamak için paketlerdeki eski bir telekom ofisinde bir karşılama merkezi inşa etti. Ofis, Ukrayna’dan yeni gelenlerin konut yardımları, psikolojik deva ve hatta yerleşimleri için mütevazı bir nakit avans gibi yardımlara kaydolmak için masa masalarında dolaştıkları bir tür tuğla tuğlalı bürokratik tek durak noktası olarak hizmet veriyor.

Çocuklar ücretsiz kamu eğitimine hak kazanır; Bu sonbaharda yarım düzineden fazlası şehrin başka bir yerinde Berthold-Gymnasium’da aynı sınıfı paylaştı.

“Uzun süre mi kalacaklar yoksa gidecekler mi bilgileri, bu yüzden sanırım her şeyden önce benim onlara Almanca öğrenme yeteneği vermek ve eğer isterlerse ihtiyaç hücrelerinin fiziksel olarak sıcaklık devam etmesi parlaklık vermek. geri izle” dedi okul müdürü 52 yaşındaki Sybille Buske.

Ukrayna’nın Rusya’ya karşı mücadelesine ve yurtdışından gelen mültecilere ev sahipliği yapmasına verilen güçlü iç siyasi destekle birlikte, Ukraynalılara istihdam ve sosyal yardım hakları verilmesi ve 2025’e kadar mevcut olan düzenlemelerin genişletilmesi bekleniyor. Ancak savaş devam ederse ve belediye ve politika bütçeleri üzerindeki yük artarsa, geçici nüfus Alman toplumuna daha derinden entegre olabilmek zorlanabilir.

Bazıları zaten var. Rus işgalinden kısa bir süre sonra kardeşi Mykhailo (19) ile birlikte Freiburg’a gelen 24 yaşındaki Anastasiia Matiushchenko, Almanca diploması için eğitim gördü ve şu anda bir tırmanma çalışıyor. Bir daire kiraladı ve üniversiteye gitmeyi bıraktı, ardından Stuttgart’ta büyük Alman insanlardan birinde olmayı umuyordu.

Ama onun kadar ayakları yere basmış bir göçmen izlenimi karşısında geleceğin Almanya’da mühlet olamaz. Kocasının askerlik yapması nedeniyle Ukrayna’dan ayrılması yasaklandı. “Sanırım geri gelebilirim” dedi. “Ama Ukrayna’da ne bildiğini bilmiyorum.”

Hochdorf’un endüstriyel sistemlerinde prefabrik evlerin bulunduğu köyde 145 Ukraynalı mülteci bulunuyor. Bu sonbaharda bir gün, çakıl oyun alanında küçük çocukların dansına katılırken, 10 kadın ve iki erkekten oluşan bir entegrasyon sınıfı bir kat üstteki sınıfta ciddi bir şekilde Almanca çalışıyordu. Dilde yeterliliğe sahip olmak şirketler tarafından genellikle iş aramadan veya Alman ilerlemeye başka adımlar atmadan önce aranır.

78 yaşındaki öğretmen Goetz Baumeister, birçok öğrencinin deneme mektuplarında vatan hasreti hakkında yazdığını söyledi. “Torunlarının, kedilerinin, köpeklerinin yanına dönmek istiyorlar” dedi.

Bayan Khomich sırasında, küçük kızı ve kedileriyle birlikte yuva haline gelen küçük değişimler kapısında, bir sonraki hamlesini tarttı. Eczacılık eğitim alırken kendine ait bir yer ve yarı zamanlı bir iş bulmayı istediğini söyledi. Sofia’nın babası hakkında konuşmadı ama kendi üyelerinin ve ablasının Ukrayna’da olduğunu söyledi.

“Birçok insan için burada mı kalırsınız yoksa eve mi gideriz sorusu bile yok çünkü ev diyebileceğiniz hiçbir şey yok” dedi. “Güvenli yerler varsa o zaman elbette geri dönmeyi düşünürüm. Burada benim ülkem ve aynı zamanda doğduğum yer. Oradaki benim kanımdır.”