1976 yılının açık bir yaz günü, Kuzey Adası Japonya Hokkaido’nun hemen radarında bir uçak belirdi. Sudan yalnızca 30 metre yükseklikte, tespit edilmekten kaçınacak kadar alçakta uçuyordu. Şimdi aynı anda 20.000 feet’e çıktı. Belli ki pilot görülmek istiyordu.

Uçak güneybatıdaki liman kenti Hakodate’ye doğru uçtu. Havaalanının çevresinde iki kez tur attı ve hazırlanıyor. Artık bir Sovyet savaş uçağı olduğu anlaşılan uçak, yerdeyken neredeyse bir 727 uçağıyla çarpışıyordu. Asfaltın sonunu geçti, önünü patlattı ve yoğun bir yolun yakınında durdu.

Yer parçaları doğru yerdeyken açılır kanopisi açıldı. Güçlü, sarışın bir adam sistemi bir şekilde ortaya çıktı ve izleyenleri uyarmak için dünyada iki el ateş etti. Yetkililer gerektiğinde dağıtmak için aşağı indi.

Adı Teğmen Viktor Belenko’ydu. Jetiyle birlikte MiG-25 adı verilen süpersonik bir önleyiciyi terk etmek için orada olduğunu söyledi. Uçak yıllardır Batılı ordular arasında korku yaratmıştı. Artık Teğmen Belenko sayesinde inceleyecekleri el değmemiş bir örnek vardı. Dönemin Merkezi İstihbarat Teşkilatı Direktörü George Bush, olayı “istihbarat zenginliği” olarak nitelendirdi.

Amerika Birleşik Devletleri’ne yerleşmeye devam eden Teğmen Belenko, 24 Eylül’de Güney Illinois’deki küçük bir kasaba olan Rosebud’un saklandığı yaşlılar yaşam merkezinde öldü. kendisi 76 yaşındaydı. Oğlu Paul Schmidt, o dönemde pek fazla duyurulmayan çöküşün kısa bir sürede ortaya çıktığını söyledi.

Viktor Belenko Komünist gençliğin çiçeğiydi. Proleter zayıflıktan doğduğunda, kariyerinde ve parti rütbelerinde kendini geliştirerek, ülkenin seçkin Hava Savunma Kuvvetleri’nin bir üyesi haline gelmişti; bu, Sovyet Hava Kuvvetleri’nden ayrı bir şube olup, anayurdun saldırılarına karşı savunmakla görevliydi.

Ancak bu süreçte Sovyet sistemi konusunda hayal kırıklığına uğradı. Sıkı çalışmanın karşılığında kendisine maddi tazminat vaat edilmişti; bunun yerine, seçkin seçeneklere rağmen, kendisine gıcırdayan bir savaş makinesinin görünümündeki bir dişleri gibi davranıldığını hissediyor.

Şüphelerini kendine sakladı; öyle ki 1970’lerin başında en seçkin görevler aldı: Sovyetlerin en yeni silahlarından biri olan MiG-25 üzerinde eğitim alıyor.

1950’ler ve 60’lar boyunca Amerika Birleşik Resim ve Sovyetler Birliği, daha büyük, daha hızlı bombardıman uçakları ve çoğalma uçakları inşa ederek yüksek irtifa silahlanma yarışına girdiler. Sovyetlerin savunması gereken toprakların genişliğinin göz önüne çıkmasını sağlayan ABD üstünlüğünü sağladı.

Daha sonra, 1970’lerin başında, Amerikan istihbarat teşkilatları ve müttefikleri, Sovyet cephaneliğinde yeni bir uçak tespit etti: Sesten birkaç kat daha hızlı, yerden kilometrelerce yüksekte uçabilen devasa bir savaş uçağı.

Kuzey Atlantik Antlaşması Örgütü’nün MiG-25 “Foxbat” adını verdiği sahada başka bir özelliği daha vardı: Geniş kanatlar, manevra kabiliyetinin de yüksek olduğunu gösteriyordu. Bu, Batı’nın uzun süredir bildiği silahtı; O zamana kadar Sovyet hava sahasında herhangi bir ceza almadan uçan süpersonik bombardıman uçaklarını ve sıcaklık jetlerini düşürebilecekleri gözlendi.

Şimdi Teğmen Belenko onlara bir tane hediye edecekti.

Kişinin ve Japonya’nın Denizi üzerinde silahsız bir eğitim amacının ayrıntılarını bekleyerek aylarca kaçış planı oluşturması, bu onu özgürlüğe yaklaştırdı ve meslektaşlarının onu durduramamasına neden oldu.

İndikten sonra Japon resmi Teğmen Belenko’yu ve Amerikalılara teslim etti. Uçak, birkaç hafta sonra parçalar halinde Sovyetlere geri dönmeden önce ayrılmadan ayrıldı ve analiz edildi. Teğmen Belenko sığınma talebinde bulundu, ardından röportaj yapmak üzere Amerika Birleşik resimleri’ne uçtu.

MiG-25’in kağıttan bir kart olduğu ortaya çıktı. Devasa kanat açıklığı manevra kabiliyeti için değil, yalnızca uçak ve içindeki 15 tonluk yakıtı yerden çıkarmak içindi. İşini bile yapamamıştı: Hızlı uçmasına rağmen düşürmesi gereken Amerikan uçağının dengi değildi.

Teğmen Belenko’nun Amerikalılara Sovyet rejiminin koşulları ve morali hakkında anlattıklarının büyük değeri vardı.

Amerikan rejiminin uzun süreli Sovyet askeri personelinin üstün insan seviyesinde eğitim aldığı görüldü. Teğmen Belenko, en çok yarı açık bırakıldıklarını, dövüldüklerini, sıkışık yaşam sıcaklığının zorla başlatıldığını ve en ufak bir ihlalde sadistçe cezalara maruz kaldıklarını açıkladı.

Bir ABD uçak gemisini ziyareti sırasında, denizciliğe hiçbir ücret ödemeden sınırsız miktarda yiyeceğe izin vermesine hayret etti. Daha önce bir bakkaldan, evcil hayvanlar için olduğunu bilmeden bir kutu kedi satın almıştı; Birisinin hatasını izlediğinde omuz silkti ve tadını çıkardığı Sovyetler Birliği’nde insan tüketimi için sunulan yiyeceklerden daha iyi olduğunu söyledi.

Seçkin seçeneklere rağmen hiçbir şekilde izin verilmeyen uçağın iç yetersizliklerini öğrenince hayrete düştü.

Bir arkadaşına, “Benim için bugün olanlarmin beş dakikasını görebilseydi, bir devrim olacaktı” dedi.

Viktor İvanoviç Belenko, 15 Şubat 1947’de Kafkas Dağları’nın eteklerindeki bir Rus şehri olan Nalçik’te doğdu.

Babası bir fabrikada, annesi ise bir çiftlikte çalışıyordu. Sovyet hızına göre bile çok az paraları vardı. Ancak Viktor’un kendisinin ve Komünist Parti işlemlerine aday ve geleceğin parti Üyelerini eğiten bir gençlik grubu olan Genç Öncüler’in bir üyesi oldu.

Amerika’daki yaşam hakkında, Sovyetler Birliği’nde karşılaşılanlardan daha iyi olması dışında pek bir fikir yoktu.

Japon polisi onun “Amerika Birleşik resimlerinde özgürlüğün özlemini çekiyordum” dediğini aktardı. “Sovyetler Birliği’ndeki yaşam, özgürlüğün olmadığı Çarlık Rusyası günlerine göre değişmedi.”

Kongre, 1980 yılında Bay Belenko’ya vatandaşlık veren bir yaşamayı kabul etti. Dikkatten kaçma arzusuyla Schmidt soyadını aldı ve sık sık dolaştı, en çok Ortabatı’daki küçük kasabalarda yaşadı. Havacılık sektörüne ve devlet kurumlarına danışmanlık yaptı.

Coral Garaas ile olan evliliği boşanmayla sonuçlandı. Bay Belenko, oğlu Paul Schmidt ile birlikte Tom Schmidt ile birlikte başka bir oğlu ve dört torunuyla hayatta kaldı. Bazı yayılmaların eşini ve Sovyetler Birliği’nde söylense de Bay Belenko, oğluna bunun doğru olmadığını ve Sovyet propagandasının sonucunun olduğunu söyledi.

Soğuk Savaş sona erdikten sonra ara sıra hava gösterilerinde çalışmaya başladı ve kendisine Viktor Belenko’nun adını taşıyanlar geri döndü. Ancak hiçbir zaman uluslararası kopyalanmadan yararlanmaya çalışmadı.

Oğlu Paul, “Çok özel bir hayat yaşadı” dedi. “Gerçekten ve mecazi anlamda radarın altından uçtu.”