Akış hizmetlerinde belgesellerin çoğalması, ne izleneceğini seçmeyi zorlaştırıyor. Her ay, zamanınızı ödüllendirecek üç kurgu dışı film seçeceğiz – klasikler, gözden kaçan yeni belgeler ve daha fazlası.
“Kalpler ve Akıllar” (1975)
Criterion Channel’da yayınlayın ve Max. Amazon ve Apple TV’de kiralayın.
Başkan Lyndon Johnson 1965’te “Vietnam’da savaşmaya hazır olmalıyız” dedi, “ancak nihai zafer, ülkede yaşayan insanların kalplerine ve akıllarına bağlı olacaktır.” Peter Davis’in ilk kez 1974’te büyümüş savaşla ilgili çığır açıcı belgeseli, bu görüşe sınayarak, metodik olarak Vietnam’ın yerleşik kalplerinin ve zihinlerinin Birleşik Krallık’taki hükümet ve askeri birliklerinkinden olağanüstü derecede farklı olduğunu ortaya koyuyor.
Davis artığını sivri uçlu, polemiksel yan yana koymalarla ilerliyor. Örneğin, 1966’dan 1973’e kadar savaş esiri olan Amerikalı teğmen George T. Coker’i Vietnam’daki hava operasyonlarının teknolojik becerilerini coşkuyla tartışırken gösterirken (“Bir 2. Yaptık. Bu kesinlikle havacılığın en üst noktasıdır”) hemen önce arabasını kullanmada Vietnamlı bir adamın sevgilisine geçilir. Savaşı bir çevre mücadelesi olarak yürüten Vietnamlı bir dergi olan Diem Chau’dan Westchester County’deki uysal bir Amerikan Devrim Savaşı canlandırmasına atılıyor.
Bu diyalektik ileri geri, 1970’lerde bazı eleştirmenleri ucuz olarak vurdu. The New York Times’ta sinemayı inceleyen Vincent Canby, aleyhtarlara yanıt olarak, Davis’in Vietnam’daki bir cenaze töreninden keserek General William C. Westmoreland ile yaptığı bir röportajı aktardı. Batılı ile aynı yüksek yaşam bedeli ”- Davis’in “zarını doldurduğu” bir örnek olarak.
Ancak film yapımcılarının stratejisi ve haber görüntüsü ile röportajların iç görüntüsü, son 50 yılda bir belgesellerde daha yaygın hale geldi. “Hearts and Minds”a zamanın ilerisinde bakmamak elde değil. Malzemenin kendisi hala dudak uçuklatıyor. Vietnamlı bir adam evinin molozları arasında dolaşıyor ve bir bombalamada hayatını kaybeden tüm akrabalarını listeliyor. (Kızı domuz besleniyor. “O öldü” diyor bir tercüman aracılığıyla. “Domuzlar yaşıyor.”) Filmin sonunda, eski Deniz Piyadeleri pilotu Randy Floyd’a ABD’nin kendisinden bir şey öğrenip öğrenmediği soruluyor. Vietnam’a katılın. “Bence yapmaya çalışma” diyor.
“Los Angeles Kendini Oynuyor” (2004)
Kanopy ve Mubi’de yayınlayın. Google Play ve Vudu üzerinden kiralayın.
Film yapımcıları ve Thom Andersen’in sinemanın şehrini nasıl tasvir ettiğine ve çarpıttığına dair kapsamlı eleştirisi olan “Los Angeles Kendi Kendini Oynuyor”un galasından bu yana 20 yıllık yöneticine rağmen, hala ara sıra başlığının yanlış bir şekilde “LA Kendini Oynuyor” şeklinde anıldığı duyuyorsunuz. ” Bu bağlamda adın kısaltılması iki nedenden dolayı yanlıştır. İlk, Andersen’in anlatımı – bu metni, ancak Encke King dış sesi okuyor – anlatımının onu korkuttuğunu açıkladığını belirtiyor. (Andersen filmleri “biraz alaycı küçültme” kullanmakla izliyor.) Bir başkası için, “LA Plays Itself” Fred Halsted tarafından yönetilen, 1972 yapımı tamamen farklı bir sinema – Andersen’in tahminine göre bir “gey porno şaheseri”. Anlatmasına rağmen, “Los Angeles Kendi Kendini Oynuyor”, şehrin nasıl doğru bir şekilde ele alınacağına dair bir örnek olarak görülüyor.
Andersen’in diğer mihenk taşlarının çoğu, bağımsız veya yabancı sinemanın eserleridir. Orijinal “Gone in 60 Seconds”ı (1974) eylem şarkılarının “inatçı, hatta sapkın bir şekilde gerçekçi” coğrafyası nedeniyle övüyor. Kent Mackenzie’nin “The Exiles” filmi ve LA Rebellion efendileri Charles Burnett, Billy Woodberry ve Haile Gerima’nın filmleri gibi Yeni-Gerçekçilikten etkilenmiş eserler, Hollywood’un son bir işçi sınıfı Los Angeles’ı kabul etmeye tenezzül eden filmler olarak öne çıkıyor . Beyaz olmayan insanların Los Angeles’ta yaşadıklarını gösterdiler, bir işi sürdürmenin ve bir aile kurmanın zor işini tasvir ettiler ve – Gerima’nın “Bush Mama” durumunda – polisin gidişi Siyah sakinlerin bakış açısından gördüler.
Andersen’in projesinin bir kısmı, Los Angeles tarihi hakkında “Chinatown” ve “LA Confidential” gibi çok beğenilen filmlerin bile yayıldığı mitleri ortadan kaldırmaktır. Ancak yanlış beyanlar onu da ilgilendiriyor. Andersen başlangıçta, “Belgeselleri oyunu izlemek için takdir edemiyorsak, belki de kurmaca filmlerini belgesel vahiyleri için takdir edebileceğimizi” söylüyor. Şehir merkezindeki Bradbury Building (Burma, Londra, San Francisco ve New York’ta oynamıştır) ve Frank Lloyd Wright’ın Ennis House’u gibi, kullanılan başka bir yerin yerine geçen tanınabilir mimari harikalara bakıyor. “The Exiles”ın yanı sıra “Kiss Me Deadly” ve “Criss Cross” gibi kara filmler, Bunker Hill’in yıkılan mahallesinin fotoğraf kayıtları olarak kullanılmak üzere seçilmek üzere. Mack Sennett, anlatıma göre “bir şekilde Echo Park ile Silver Lake arasında kaybolan” bir bölge olan Edendale’de çekim yaptı.
Ve “Los Angeles Kendini Oynuyor” ilk ortaya çıkışı Kendi çıkışından bu yana ince ayar yapmış olsa da (orijinal kurgu örneği “Mulholland Drive”ı içermiyordu), yirmi yıl önceki gibi dahiyane bir koruma ve bağlamasallaştırma eylemi olmaya devam ediyor. Kendi hakkı.
‘Yarışma’ (2016)
Kanopy ve Metrograph’ta yayınlayın. Amazon, Apple TV, Google Play, Kino Now ve Vudu’da kiralayın.
Belgeselci Claire Simon, Paris’te bir hastanede “Bizim Bedenimiz” ile bu yılki Berlin Uluslararası Sinema Şenlik’te büyük beğeni topladı; Kadınlara özgü tedavi deva türlerinden geçen gözlemler gözlemler. Cuma günü New York’ta sinema açılımına, Simon’ın Fransa’nın önde gelen sinema salonu La Fémis’teki acımasız kabulü yakalamak için benzer bir uçtan uca yönetimi benimseyen mükemmel “The Competition” ile hazırlayabilirsiniz. sinema okulu.
Başvuranlar, kendilerinin de genellikle sınav puanları ve kimi kabul edecekleri konusunda anlaşmazlığa düşen sektör profesyonelleri – çeşitli disiplinlerden programcılar ve film yapımcıları – tarafından incelenir. Simon’ın sineması, dünyanın herhangi bir yerindeki en kapsamlı film okullarına giriş sınavlarından biri olması gereken şeylerden birkaç adımını yakalıyor. Yüzlerce kişinin kör bir taramaya tepkilerini yazdığı dolu bir oditoryumda oturan adaylarını görüyorum. Başka yerlerde, bazı senaryoları ve set tasarım sahipliği konusunda sorguya çekiliyor. Denetçilerin kendilerinin de kararları hakkında şüpheler besliyor. (“Cronenberg’i 18 yaşında hayal edin,” diyor bir öğrenci, kayıt yaptıran bir tür deli olarak. Bir başkası, “Dreyer bir röportajda hayatın zevkleriyle dolu,” diyor.) – ve okul buna yardımcı olup olmadığını – göz korkutmak.
Simon, ikinci izleme 45 dakika boyunca birbirinin ardına röportajlara katılmaya izin veriyor. Yaklaşımı, yalnızca La Fémis’e kabuller için değil, aynı zamanda herhangi bir yerdeki kabuller ve kişisel sunumlar için de geçerli dersler sunuyor. Adayın bir öğrencinin sorularına yanıt vermesini izleyeniz; odadan çıkar; ve ardından görüşme yapan panelciler az önce gördüklerini tartışırlar. Bu strateji, izleyicileri sorgulayıcılarla aynı konuşmayı getirir. Bir ebeveyn çok gösterişli olduğu için ne zaman okuldan atılabileceğine dair hemen bir fikir edinirsiniz (bir panelist, “çok iyi davranışlara çalışan insanlara karşı temkinli olduğunu” söyler), ancak jüriyi seyretmek ve bunaltmayan şeyler çoğu zaman bir sürprizdir. Nihayetinde “Yarışma” sadece sinema okuluyla ilgili değil. Başarının ne kadar uzağa gidebileceğinin ayıltıcı bir tasviri.
