Farce, ortaya çıkmaya devam eden acil durum. Bu yüzden kapılara bu kadar bağlı: yeni bir belayı kabul etmek ve onu kilitlemek.
Ne yazık ki, Sandy Rustin’in hafif bir komedisi olan “The Cottage”daki kapı sadece yarı yolda çalışıyor. insanların girmesine izin verir, ancak onları tuzağa düşürmez; Her an yarışmalar ve asla ayrılamazlar. Bir öldürürken bile, karakterler oyalanır.
Oyalanmak da oyun zorlukları; herkes sözde fantezi çevrelerinde konuşuyor. Gösteriler ve kapariler de aynı şekilde hiçbir tehlike içermiyor. Pazartesi günü Helen Hayes Theatre’da açılan Jason Alexander’ın hile dolu prodüksiyonu, risklerin çok düşük olduğunu gizlemiyor.
Beau (Eric McCormack) ve baldızı Sylvia (Laura Bell Bundy) için bu riskler neredeyse hiç yok. Ne de olsa onlarınki yılda bir kez olan bir buluşma. Ve her biri zaten eşini neşeyle aldattığı için, ilk sorun – Sylvia daha büyük bir yükümlülük istiyor, ancak Beau çifte rezervasyon yapıyor – çok oyuncu barındırıyor.
Daha sonra bir kronometreyi kavrayan bir atletin sıkıcı dakikliğiyle gelen kesintiler, işleri pek karmaşık hale getirmez. İlki, Beau’nun pragmatik karısı Marjorie (Lilli Cooper); ikinci ise züppe sevgilisi Clarke’tır (Alex Moffat). Clarke, Beau’nun erkek kardeşi ve Sylvia’nın kocası olduğu için, zinalar birbirini iptal ettiği için ilişkisinin etkisi dakikalar içinde ortadan kalkar.
Bu kurulumların aşırı çapraz simetrisini özümsemeye çalışmasına, kulübenin kendisine dikkat edin, klasik bir Cotswolds saklanma yeri, tamamen uygun tehlikelerle döşenmiştir: kıvrımlı bir merdiven, bir kütüphane merdiveni, gizli bir pencere oturağı ve ürkütücü tahnitçilik. (Eğlenceli set Paul Tate dePoo III’e ait.) Şarkıcı caz (seslendirme Justin Ellington’a ait) ve sevimli Deco frocks (Sydney Maresca’ya ait) ile özellikleri 1920’lerdeyiz. Sylvia, (Tommy Kurzman imzalı) güzel bir sarışın bob içinde tek kelimeyle harika görünüyor.
Ve evet, böyle konuşuyorlar. Oyun tam olarak yenilerse – 2013’ten beri tur yapıyor – keşke daha da eski olsaydı. Spesifik olarak, alıcı Noël Coward’ın “Özel Hayatlar” dönemi, tütsülenmiş ceketler içinde kırılgan İngilizlerin külleriyle birlikte afiyet olsun. (Donanım amiri Matthew Frew tarafından ortaya çıkan bir düzine gizli sigara şakası, gösterinin en komik kısmıdır.) Ayrıca, “The Importance of Being Earnest”in kimlik karmaşası ve Michael Frayn’in muhteşem sahne arkası komedisi “Noises Off”un içine girerken “Nothing On”un taşrada seks sahneleri de öneriliyor.
Ancak bir şey önermek, onu başarmak demek gelmez ve “Kulübe” bir komedi gibi işlese de, nadiren bir komedi havasını yakalar. İşte o zaman karakterler üzerindeki baskı o kadar yoğunlaşır ki, bir tür sözel ve fiziksel bölünme başlar.
Burada birkaç dakika bu olasılığa işaret ediyor, örneğin Sylvia, “Yani, bıyığa bıyık taktın ve adını Richard olarak sahibin?” – hem bağlama içinde mükemmel ölçüler hem de mantığın dışında mükemmel ayetleri olan bir çizgi. Ve Moffat’ın aşırı karakter seçimleri, onu simitlere bağlı ve ayakları sivri halde bulan duruşlar da dahil olmak üzere, bu “Saturday Night Live” palyaçosunun sonucu neredeyse çağdaş bir dansa dönüştürüyor.
Ama bunlar kurşun kalem; yakınlaşırlar, kısa sürede açılırlar ve sönerler. Oyuncu kadrosunun çekiciliğini zarif bir şekilde sürdürmesine rağmen – Bundy ve yanında alay eden McCormack sürekli olarak hedeflerini vurdular – senaryo ve Alexander’ın işlerini tutma çaresizliği gibi hissettiren şey, onları düşman olarak hayal kırıklığına uğrattı. Örneğin, Korkak’ta 30 saniyelik kulakları sağır eden gaz içeren bir sahnenin farkında değilim. Her yeni karakterin girişini bildiren acı akorlar da yapımın tür disiplinine güvenmiyor.
Bu nedenle “Kulübe”, bir maskaralıktan çok bir parodidir ve bir Korkak veya Wilde’dan çok Feydeau’nun bir parodisidir, pembe diziler ve 1970’lerin “6 Rms Riv Vu” ve “Same Time, Next Year” gibi orta düzey zina komedileri. Kıskançlık ve arzunun ıstırabına dönüşen karakterlerin nasıl yine de iyi bir sonla bitebileceğini görebilir, hepsi aşağı yukarı başarılı bir şekilde, zamanlarının cinsel kaygılarını yatıştırmak için mizahı kullandılar.
Rustin, haklarında daha fazlasını söylemenin olmayacağını Dierdre (Dana Steingold) ve Richard (Nehal Joshi) dahil olmak üzere üç ek aşk isteğini sunarak benzer bir şey yapmak istiyor. Farklı gruplar, yavaş yavaş oyun merkezi haline gelen Sylvia’yı, kadınları aşksız evliliklere çok sık hapseden geleneksel beklentileri reddetmeye yönlendirirler. Korkak üzerine bu feminist bakış açısını geliştiren Rustin, İngiliz oy hakkı savunucusu lider Emmeline Pankhurst’ün adını kontrol eder ve komployu ortaya çıkarmak için nesiller arası kardeşliğin sürpriz bir örneğinden yararlanır.
İnsan sosyal yapımı (ve oyunların) kadın düşmanlığı tam olarak haber olmasa da, teoride bu gelişmeden memnun kaldım ve Bundy’nin bunu aptalca ve ciddi arasındaki tam orta noktada gerçekleştirme becerisinden etkilendim. Ancak daha önceki tüm oyalama ve pohpohlamalardan sonra, son dakikada bir iniş varmak, pekala, noktanın yanında yer alıyor. Oyunun önceki 119 dakikasında ikiden fazla gülseydim, oyunu komik bile düşünmüyordum.
Kulübe
29 Ekim’e kadar Manhattan’daki Helen Hayes Theatre’da; thecottageonbroadway.com. Çalışma süresi: 2 saat.
