Jacques Herzog ve Pierre de Meuron’un 1978’de İsviçre’nin Basel’i kurduğu mimarlık şirketi, ilk yıllarında, kişiliğini dış cepheleriyle ifade eden binalarıyla tanınıyordu. Her tasarım, tek bir mutfak mimari olanakları üzerine bir tür deneme haline geldi. İsviçre, Laufen’deki 1987 Ricola depolama merkezi fiber-çimento panelleri ve on yıl sonra tamamlanan Napa Vadisi’ndeki Dominus şarap imalathanesinin taşlarla dolu gabion duvarları vardı.
İkili, 2008 Olimpiyatları için Pekin Ulusal Stadyumu’nda Çinli sanatçı Ai Weiwei ile işbirliği yaptığında, çelik kirişlerden oluşan karmaşık cephesi nedeniyle “kuş yuvası” olarak bilinenler, yeni türlerin seçkin bir örneği haline gelmişlerdi. Frank Gehry, Rem Koolhaas ve Zaha Hadid’in yanı sıra dünyayı dolaşan ünlü mimarlar. Bugün, ofislerinin 550’den fazla çalışanı var ve San Francisco, Miami ve Minneapolis’teki müze binaları ve Brooklyn’deki Powerhouse Sanat Kompleksi dahil olmak üzere bir dizi yüksek profilli ABD projesini başardı.
Herzog ve de Meuron aynı yıl, 1950’de doğdular ve Zürih’te birlikte mimarlık okumadan önce 7 yaşında tanıştılar. De Meuron’un genellikle sessiz olan Teller’ına gevezelik eden bir Penn oynayan Herzog, uzun süredir evli şirketleri halka açık yüzü olarak hizmet ediyor. Herzog & de Meuron’un çalışmaları üzerine 14 Temmuz’da Londra’daki Kraliyet Sanat Akademisi’nde açılan büyük bir sergiden önce Herzog, Mayıs’ta Venedik Mimarlık Bienali’nin açılış şenliklerinden dışarı fırlama çevresinde barda oturdu. Büyük Kanal’da Monako için geniş kapsamlı bir sohbet.
Siyah çayını yudumlarken, atölye firma hastaneleri ve bakım tesisleri için tasarımlarına odaklanan, 2002’de Basel’de açılan bir beyin ve omurilik yaralanması kliniğine geri dönen Royal Academy sergisinden ve risklerinden bahsetti. otokratik aileler çalışmak ve neden zamanını Herzog & de Meuron’un en küçük geçmişindeki projelerinde geçirmeyi tercih ettiği. Konuşma netliği için düzenlendi ve özetlendi.
Mimarlık sergileriyle ilgili geleneksel görüş, bunların gerçeğin bir nevi nihai uygulamalar olduğu yönündedir: Bir binayı bir müze galerisinin içinde sıkıştıramazsınız. Bu soruyu çevirerek başlamak istedim, ne düşünüyorum? yapabilir bir sergi ile?
Her bina projemize projemizde bir numara veriyoruz. Bu sergiler için geçerli. Cevabın bir parçası da bu: Kendi şartlarına göre bir proje olması gerekiyor. İlk sergilerimizde, örnekleme farklı portrelerden aynı binamızın çekmecelerini çekmelerini isteyerek farklı formları denedik.
Londra’da yine farklı bir format bulundu. Bize üç galeri teklif edildi. Her biri farklı bir mizanseni, farklı bir tasarımı, ayrı bir rengi olacak.
bu avans malzemeleri sergi için ofisinizle “yakın işbirliği içinde küratörlüğünü yaptığınız” buyurun ve Herzog & de Meuron’u “dünyanın en saygın mimarlık evinden biri” olarak tanımlayın. Küratöryel veya eleştirel mesafe olmadığı veya her şeyin bir pazarlama egzersizi gibi etkilemeye başladığı ölçüde, fazla dahil etme herhangi bir Tehlikesi var mı?
Aslında şovları kendi düzenlememizin nedeni, insanların nasıl yaptırımlarını kontrol etmek istememiz değil, tam tersi. Fazla savunmacı olmak istemiyorum. Ben bir ahlakçı değilim. Her şeyi kontrol etmeye çalışsaydım, yanlış işi kontrol etmezdim.
Bu dinamiğin hatırlayabildiğim en berbat örneği, Guggenheim, 2001’de bir Frank Gehry retrospektifi döneminde , Gehry’nin ofisi ile işbirliği içinde, aynı zamanda müze Gehry tarafından dev bir yeni mağaza için şehir onayını kazanmak için yoğunlaştı Aşağı Manhattan’da.
Gösteriyi bu şekilde veya bu şekilde istemem için herhangi bir siyasi sebep yok. Halkların ne üzerinde uğraştığımız konusunda tamamen farklı bir fikir yapısının önemli olduğunu düşünüyorum. Ve bu sergi onunla ilgili. Sağlık devâsına odaklanıyor, çünkü bu bizim işimizde hiç gerçekten sunulmamış bir şey. Ve yola çıktığımız kadarki en iyi projelerimizden biri olan Rehab kliniğimizi 20 yıl önce yaptığımız için, radar altındaydı. Doktorların, hastalarının bu konularda nasıl konuştukları açısından, başarıya dayalı olarak üç hastane daha yaptık.
Genel halk arasında, hastanelerin ve sağlık dev tesislerinin tasarımının en kötüleri arasında olduğu konusunda kesinlikle bir fikir birliği var…
Bu en tehlikeli!
Neden bu düşünüyorsun?
Çünkü mimarlar tarafından ihmal edilmiş. Hastaneler hapishanelerden bile beter. Ve insanlara ona bakmaz, daha iyi olma şansı vardır. Gelecek 10, 20 yılda hastane mimarisinin çok büyük bir şey olmasını bekliyorum.
Bazı mimarlar, özellikle de genç mimarlar, neredeyse her yeni inşaatın iklim açısından şüpheli olduğundan ileri sürmeye devam ediyor. Mevcut binaları yeniden yorumlama konusunda kesinlikle çok iş yapmışsınız. Ofisinizde sıfırdan inşaata kıyasla buna artan bir vurgu düşünüyor musunuz?
Her şey meşru şartlarına bağlıdır. Bunu yapmak mı? Ardından, müşteri veya geliştiricinin bu indirmeleri izlemesi gerekir. Ben bir mimar olarak zorlayamam. Bir arguman olarak, bunu ilginç buluyorum. Bazı mimarlar – orada hiçbir şey yoksa nasıl düşünürsünüz?
Boş levha.
kesinlikle. Boş levha. Bence daha ciddi bir şekilde düşündürücü: Neyi gerçekten yeniden kullanıyorum? Mevcut bir binada bulunan bir şeyi eski olduğu için beğenmeyebiliriz. Ama 10 yıl daha beklemenizde insanları tekrar sevmeye başlıyor.
Ofis olarak hangi yapıları üstlenip hangilerini reddedeceğinize nasıl karar veriyorsunuz? Son iki yılda, özellikle Ukrayna’daki savaştan bu yana, bu yola giderek daha fazla odaklandık. Ekonomik olarak değil ama başka açılardan çok sancılı olan Rusya’da önemli miktarda işten vazgeçmek zorunda kaldı. Bir mimar olarak, bir tüccarın yaptığı gibi bir şey sunamazsınız. İnsanlarla açıklamaları kuruyorsunuz. Ve Rusya’daki ilginç insanlarla dostane ilişkilerimiz oldu.
Savaş başladıktan sonra oradaki tüm sözleşmeleri iptal ettik. Bütün bu çalışmayı durdurduk. Ve Çin’de ne olacak? Arap evlerinde ne olacak? Farklı ülkelerde çeşitli yapıları kabul etmedik, çünkü Batı ile bu ülkeler arasındaki ilişki konusunda bir süre yoktu. Bir mimar olarak bazen, özellikle zor ülkeler, daha az eleştiri olduğu için, daha çok para olduğu için, daha çok hırs olduğu için bazı şeyleri kabul etmemelisiniz.
Amerika Birleşik Devletleri’nde olumlu karşılanan bir dizi projenizi başardınız. Toplu olarak, bunlar, Avrupa mimarlarının ve belki de özellikle İsviçreli mimarların ABD’de sorun yaşadıkları fikrinin bir istisnası, çünkü inşaatta ayrıntılara ve titizliğe aynı tür dikkat yok. Amerika Birleşik Devletleri’nde inşaat boyuna nasıl yaklaştınız?
Şu anda belki de favorim olan yeni bir projemiz var: Philadelphia’daki Calder Gardens. [Heykeltraş Alexander] Calder’in çalışmaları tamamen farklı bir şekilde göstermek için yeni bir platform. Önemliliği konusunda yüksek beklentilerimiz var. Yapay ama doğayı taklit eden bir kaya yaratmak istiyoruz. Delice pahalı olmadan yerel inşaatçıların sunabileceği şeylerle ne kadar ileri gidebileceğimize bakıyoruz.
California’da Dominus şarap imalathanesi buna iyi bir örnektir. İlk beşimizden biri kısaca. Bu tür bir taş duvar icat ettik. Ve şimdi geri dönerseniz, hala harika görünüyor. Bunu bilebilirk? Biz genç mimarlardık. Parçalanmak bir felaket olabilirdi.
Artık ofiste beş yaşlı ortağınız var. Her projede farklı ortakların oynadığı rolü merak ediyorum.
Mimar düzenleme iyi yanı, sağlıklı kalırsanız çok yaşlanana kadar çalışabilmenizdir. Halen her projede yer alıyorum. bazıları, Calder gibi, hemen hemen her şeyi yaptı: her ayrıntıyı, her küçük şeyi. Daha büyük projelerde durum kesinlikle böyle değil. Büyük bir proje beni küçük bir projeden daha az ev sahibi. Saçma ve paradoks ama devam etmemi sağlıyor. Pierre ve ben birlikte iyi çalışıyoruz çünkü çok farklıyız.
Nasıl yani?
Pierre, geldiğimiz zamana kadar her zaman işini organize etti. Ama Pierre’in iş adamı ve benim sanatçısını çalmak adil değil. İdeal olarak, kavramlar birlikte inceleriz ve ortaklarla bazı şeyleri tartışırız. İyi bir boyuta ulaştık, çünkü garip bir şekilde bize biraz özgürlük de veriyor. Küçük bir ofisiniz olduğunda daha fazla özgürlüğe sahip olduğunuz doğru değil.
Ofis binalarının bir üst sınırı var mı, üstüne çıkmak istemeyeceğiniz bir sayı?
Daha fazla yoğunlaşsanız, ortaklara daha fazla sıcaklık vermelisiniz ve ardından New York ofisi, Hong Kong ofisi var – ve bence bunlar rekabet eden gruplar olabilir. Bizim için durum böyle değil.
Denemek isteyip de yapmadığınız bir yapı türü var mı?
Küçük bir şapel üzerinde çalışıyor. Otoyola yakın olduğu için “Autobahnkirche” olarak anılır. İsviçre dağlarında, uzak bir bölge. Çok dindar değilim ama Calder ile birlikte bu benim en küçük ve en sevdiğim projem.
Herzog ve de Meuron
14 Temmuz – 15 Ekim arasında Londra’daki Royal Academy of Arts’ta; royalacademy.org.uk.
