Henry Threadgill çocukken bile deney yapmayı severdi.

Pulitzer Ödüllü bu yaratıcı ve saksafoncunun yeni anma kitabı “Easily Slip Into Another World”de gençliğinde kendi tasarladığı bir “düzenlemeyi” pencereden uçma girişimini anlatıyor.

Ardından gelen öngörülebilir çarpışmadan herhangi bir bilmeceyi kırmadan kurtulmayı başardı, ancak genç Threadgill, Chicago mahallesinde cüretkarlığıyla ün kazandı. Annesinin rehberleri – “Henry, neden böyle olmak zorundasın? aşırı ?” – yazdığı gibi, “çocukluğumun nakaratı” oldu.

Aynı sorunun birkaç dinleyicisinin gelmiş olması. Ancak 79 yaşındaki Threadgill, yıllar boyunca pek çok yükselme yaptı: sosyal dans için sahne müzik besteledi ve orkestra ve yaylı çalgılar dörtlüsü için oyuncuların doğaçlama yapmasını teşvik ettiği parçaların besteledi. Ayrıca son yarım yüzyılda Amerikan cazının en çok beğenilen topluluklarından bazılarına liderlik etti.

Buna uygun olarak disiplinler arası bir ruha sahiptir. Brent Hayes Edwards ile birlikte yazdığı ve bu ayın başında Knopf tarafından yayınlanan kitabına ek olarak Threadgill, Pi Recordings’te çıkan yeni albümü “The Other One” da dahil olmak üzere bir dizi ek etkinlikle uğraşıyor.

12 parçalık bir topluluk için bestelenen ve geçen yıl Rulet’in canlı yayınında Threadgill’in bu bölümdeki oda müziği, icra yazdıklarım gibi beni hemen çalıştırdı. Bu konserler ayrıca, Threadgill’in malzemeye daha eksiksiz bir bakış açısı sağlayan bir belgesel sinemaya dahil ettiği multimedya görsellerini de anlama. Yapımcılığını ve kurgusunu D. Carlton Bright’la yaptığı Mayıs ayının sonlarına doğru Çağdaş Arka Müzesi’nde gösterildi.

Hem hem gösteri de sinema, Threadgill’in uzun ömürleri devam eden bir yaratıcı dürtüyü kaşımasına yardımcı oldu. Yakın zamanda bir röportajda, Alban Berg’in sürelerine göre uç bir dokunuşla orta yolculukta kısa bir sinemayı oyuncuları bir şekilde kullanan “Lulu” operasından etkileniyor. (“Bu benim en sevdiğim operalardan biri” dedi. “‘Lulu’yu Seviyorum!”)

Threadgill, “Öteki”nin sahnelenmiş versiyonu üretirken şunu fark ettiğini söyledi: “Artık arka, şiir, fotoğraflar – her şeyi – tek parça halinde bütünleştirme şansum var.”

Bu takip etmek için bir loto olabilir. Ancak Threadgill, çağında olduğu gibi merkezi üretime olan aşırı tavrını dürüstçe ortaya koyuyor.

Bu baharın başlangıcından itibaren en sevdiği yerde karşılaştığımda bu çok açıktı: East Village’da bir kahve deposu ve bitki örtüsü merkezleri. Bir ara, ben ona değişkenliğiyle ilgili sorular yöneltilirken, mağazanın her yerindeki konutlarına işaret etti.

Bilişle ilgi var, diye yanıtladı. “Gerçekten ne görüyoruz veya gözlemliyoruz? Bütün bu insanlar birbirinden farklı, ama aynı kemik yapısı.”

Başka bir deyişle, DNA’sına bir sınır damlasında sizinle birlikte girmeyecek olsa bile, tüm işler birbirine bağlıdır. Kitabında yazdığı gibi, “Müziğim hakkında ne kadar az şey söylersem o kadar iyi olduğunu söylersem.” (Ve başka bir nokta: “ Müzik dinlemeyle bağlantılı.Söylediğim hiçbir şey, dinlemeye gitmeden önce bir anlam ifade edemez.”)

Yine de, bir veya iki soru sorulabilir. Örneğin, “The Other One”ı başlatan piyano müziği, noirish armonisi ile şaşırtıcı bir şekilde üflenmiyor mu? Ve bu, majör/minör odaların dışında tasarlanmış bu yüzyıldaki çıkışlarının çoğundan bir kopuşu temsil etmiyor mu?

Bunu getirdiğimde, Threadgill’i biraz iyi bıraktığımda bir kaçamak dokunuşla şöyle dedi: “Bu tonal merkezler, aslında hiçbir anlam ifade etmiyorlar. Uyum ve benzeri şeyleri seviyorum.

Hakkısın. Tanınabilir tonalitelerle olduğu gibi ağ bu piyano müziği, orada öylece çözülmüyor. Bu başlayan bölümün sonunda, daha çılgın bir ruh haline giren iki saksafon, canlı hatlarla giriyor. Bu, Threadgill’in müziğinin daha tanınabilir, yakın zamandaki ses diyarı, aralıkların yarı serileştirilmiş kullanımıyla yönlendiriliyor ve çoğu kendi çekirdek topluluğu Zooid tarafından icra ediliyor.

“Mvt I, Sections 6A-7A” tasviri parça gibi “The Other One”daki bir sonraki bölümde, Threadgill’e Pulitzer’ini kazandıran “In for a Penny, In for a Pound”un Zooid versiyonuna çıkıyor.

Yine de, yeni albümde, özellikle de “Movement II”nin çıkışından bir yaydan çıkanlar için müzikte, bu dilin geliştirilmekte olduğu onun var. Threadgill, “Dili genişletebildim,” dedi. “Artık taşındığım yerde başka bir özgürlüğüm var.”

Daha sonra dükkân çalışanlarından bir parça kağıt alarak koltuğundan fırlattı. Hurda üzerinde, modernist yaratıcı Edgard Varèse’nin müzikal aralıkları çevirmeyle ilgili bazı temel yapısını çizmeye başladı – “Easily Slip”in sonlarına doğru bu yaklaşımı da tanımlıyor – ve “The Other One”da Varèse’nin örneğini nasıl geliştirdiğini gösterdi. ”

Threadgill kartı aralık dizileri ve melodik tümcelerle doldurulduktan sonra – ikinci, Mors Kodu gibi uzun ve kısa tümcelerden oluşan bir modelden geldik – notlarını çöpe atmak için harekete geçti.

Onu durdurdum. Threadgill’in çalışma yöntemleri korumak küçük bir mesele değil. “Easily Slip” boyunca, henüz halka sunulmamış eski orkestra performanslarının kayıtlarına dair kışkırtıcı göndermeler var. Cecil Taylor ile konserler gibi bazı önemli işbirlikleri ‌sabit çapında hiç korunmadı.

Threadgill, bu sorunlardan bazılarını çizmeyi düşünüyor. Elinde bulunan bir orkestra kaydı, ellerinde değerli yayınlanmamış kasetleri olan diğer renklia da sunmayı planladığı bir portal olan ve şu anda yapım örnekleri olan Baker’s Dozen adlı bir web sitesinde sonunda gün ışığına çıkma. (Öncü Minimalist Terry Riley’den site için malzeme sağlayabilecek biri olarak bahsetti.)

“The Other One”, Threadgill’in diskografisine görkemli bir ekleme ama sinema versiyonu da daha geniş bir yayını hak ediyor. Pandeminin merkezinde New York City sokaklarında kalmış terk edilmiş eşyaların çektiği fotoğrafları tartışırken bu gösteri sırasında ortaya çıkma amacı olan mizah anlayışını yakalıyor. Şu anda belgeseli çeşitli festivallere gönderiyor, “ne tür kredi toplayabileceğimizi görmek için” dedi.

Çalışmalardaki diğer projeler, her zaman olduğu gibi, geleneksel olmayan bir eğilime sahip olacak gibi görünüyor. Threadgill, Anthony Davis ve Terence Blanchard gibi işbirlikçilerin ve tanıdıkların ana akım operada kaydettiğini ilerlemelerden etkilendiğini söyledi, bu dünyanın pek kendisine göre olmadığını söylüyor.

Bunun yerine Threadgill, “geleneksel bir koro ve bir gospel korosu” artı piyano ve org ve gelişmekte olan diğer enstrümanlar olmak üzere iki koro içeren “yozlaşmış bir oratoryo” adını öğreten şeyleri planlıyor. “Önyargılı yapılaşmayı biliyor musun?” dedi. “Yeni formlar yaratmayı seviyorum.”